Raceverslag: de halve marathon in Parijs

Oui oui, ik was in Pariiiiiiis! Samen met het Fitbit-team heb ik daar de halve marathon gerend! Een raceverslag is voor mij een mooie manier om de run te verwerken en ik hoop dat ik jullie een beetje mee kan laten genieten. Ik neem jullie mee in de afgelopen twee dagen!

The day before
Zaterdagochtend om 8 uur trof ik running girl Monique op het station waar we samen de Thalys instapten richting Parijs. Onderweg is Gudrun ingestapt en als #teamblond reden wij Parijs binnen. De middag heeft vooral in teken gestaan van eten (croque madame, I LOVE IT), startnummers ophalen en de rest van het Fitbit-team ontmoeten. Heel leuk allemaal, maar einde middag zaten we al op de +10.000 stappen volgens onze Fitbit, terwijl we onze benen wilde sparen. Maar oké, wij als fitgirls kunnen wel wat hebben toch?!
In de avond gingen we, zoals het hoort voor een run event, koolhydraten stapelen. Franse broodjes met boter, eend met frietjes (en geen groenten, typisch Frans werd me verteld) en ondanks dat onze oogjes toen al bijna dicht vielen, hebben we gelukkig gewacht op het toetje: chocolate dessert waar het chocolade uitliep. Heaven.

Two hours before
De wekker ging om 6:25 uur. Koffie zetten, omkleden, naar de wc en op naar het ontbijt. Het liefst nam ik hier een croissant, maar het leek me verstandiger voor koolhydraten te gaan in plaats van vetten. Broodjes, pannenkoekjes, banaan en thee. Met deze goede bodem stapten we met z’n allen de bus in. Gisteravond zei de ‘het weer’ app nog dat we om 9:00 uur (onze starttijd) 90% kans zouden hebben op regen, inmiddels was dat 30%, YES!
Met onze Fitbit VIP bandjes konden we van tevoren nog rustig ergens omkleden, naar de wc en wat eten en drinken. Met z’n allen liepen we naar het startvak. Nog even een dixie opzoeken, foto met z’n drietjes en GAAN!

Kilometer 1-18
We startten in een vroeg startvak, dus veel ruimte om in je eigen tempo te komen. Gezien de halve marathon in Egmond die ik 1,5 maand geleden liep, wilde ik deze keer wat rustiger lopen. Toen was ik namelijk na kilometer 8 al redelijk kapot en dan kun je niet meer genieten van de dingen om je heen. Na elke 5 kilometer keek ik op mijn horloge wat voor tijd ik liep. Tijdens het lopen kan ik gewoon niet rekenen en (moeilijk) nadenken, dus ik dacht alleen maar: prima! Als ik maar lekker loop! Ik liep ook echt lekker. Het regende, maar niet hard. Mijn schoenen voelden kletsnat aan, maar als dat het enige is… ik vond het fijn dat ik nu om me heen kon kijken en dat ik niet zo moe was dat ik alleen maar aan het aftellen was. Het parcours was prima. Niet bijzonder mooi, wel gewoon leuk, omdat het duidelijk een andere stad is. We begonnen bij het kasteel van Vincennes, liepen door de Franse straten, langs de Seine, het Austerlitz station en Châtelet (groot metrostation) en eindigden in Parc Florar, een mooie tuin. Helaas geen Eiffeltoren, iets waar naar mijn idee niet kan ontbreken bij zo’n run, maar de mensen op de weg en langs de kant (muziek en juichen) maakten het goed.

Kilometer 18-21.1
En toen kwamen we aan bij kilometer 18. Omdat we er bijna waren, mocht ik van mezelf een keer extra kijken op mijn horloge. Na wat berekeningen (nog 3 kilometer rekent toch wat makkelijker), kwam ik er achter dat ik rond mijn Persoonlijk Record liep (1:45:26, gelopen in Zwolle). HUH!? Hoe dan? Oke… maar… dan wil ik er natuurlijk wel onder! En voldaan over de finish. Dus… sprinten!!! Voor mijn gevoel gingen de laatste drie kilometers ook een beetje naar beneden (na ook wel wat heuvels omhoog), dus liet ik me lekker mee ‘vieren’. Zo’n 100 meter voor de finish zag ik opeens Monique haar blonde haren wapperen! Ik sprintte toen nog net wat harder en drie seconden na haar kwam ik over de finish in een tijd van 1:41:12!!! VIER minuten van mijn PR en MEGA BLIJ! En onverwachts dus, want ik was er niet zo mee bezig, maar ik had ook geen idee dat dit tempo erin zou zitten (zie foto onder het verslag). In trainingen kom ik lang niet aan dit tempo namelijk. De endorfines hebben duidelijk een positief effect op mijn tempo, haha! Of er meer inzat? Geen idee, maar ik vond het eigenlijk wel heel fijn dat ik zo lekker liep zonder me zorgen te maken over de tijd en dat ik alleen de laatste twee kilometers zwaar vond. Genoten van het Fitbit-team, mijn mede blondies en Parijs zelf! YES!

What’s next?
Morgen zal ik met heel veel spierpijn in het vliegtuig naar Maleisië in stappen. Maar voordat het zover is, slaap ik gelukkig eerst nog een nachtje naast de liefste. In Maleisië ga ik heel hard nadenken over of ik komend najaar de marathon in Berlijn wil gaan lopen. Na de halve marathon ervaringen van afgelopen jaar, vind ik dat ik mijn PR op die afstand ook flink moet verbeteren. Of wil ik gaan trainen voor een nog snellere halve marathon? I don’t know! Maar als dat mijn grootste vraag in Maleisië zal worden, dan vind ik het helemaal prima (tips zijn welkom!).

Merci Fitbit voor de invite en merci to Monique & Gudrun voor de twee super gezellige dagen! Hieronder nog wat foto’s voor de sfeerimpressie.
Au revoir! ♥♥

#teamblond vanuit Nederland en België present!

Croque madame: een tosti met ei. YUM!

Dat we geen meter samen hebben gelopen en elkaar tegenkomen op de finish (met een verschil van 3 seconden) en heel blij zijn met onze tijd. Dit was ons gezicht. 

De medaille! Trots!

Deze foto plaatste ik op Instagram Stories. Ik had geen idee dat ik tempo zo lang zou kunnen volhouden! En check die laatste kilometers!

Op het moment van typen (ik zit nu in de Thalys), heb ik zoveel stappen. Dat is ook de reden waarom ik nu ook zit te eten, haha.