Raceverslag: Berlijn marathon!

Ik heb het gedaan! Voor de tweede keer een marathon gelopen! In een dik persoonlijk record! Ik merk dat ik alles nog aan het verwerken ben, maar dat is juist een goed moment om het verhaal op te schrijven en met jullie te delen. Komt ‘ie!

Zaterdag 15 september

Tom en ik vertrokken in de ochtend richting Berlijn. Zes uurtjes rijden vanaf Groningen en een parkeerplek vlakbij het hotel kunnen vinden. We gingen gelijk met de metro naar de Expo om mijn startnummer op te halen. Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer de marathon-sfeer kwam. Zo’n expo vind ik overweldigend, maar wel heel fijn als voorbereiding. Door al die renners, eet- en kledingkraampjes realiseer je je: morgen is het zover!!!

Op de terugweg spraken we met andere marathoner Wilja en haar supporter (en ook mijn vriendin natuurlijk) Kelly af om pasta te eten. Een dikke rij, maar dat was het waard. En net toen ik m’n pasta op had, stond er een mega verrassing naast me. Mijn ouders, zusje en haar vriend stonden opeens naast onze tafel!!! Ik had al een klein vermoeden dat m’n ouders zouden komen, maar alsnog een verrassing en ook dat m’n zusje en haar vriend er waren! Ik voel(de) me echt hashtag blessed! Mocht je m’n reactie nog willen zien, bekijk dan de pasta-post op Instagram. Vorig jaar in New York werd ik ook zo verrast, weten jullie nog? Door Tom! Echt heel bijzonder om je dierbaren op zo’n dag erbij te hebben.
Goed, zaterdagavond dus… vroeg naar bed, want de wekker zou ook vroeg gaan.

Zondag 16 september

RACE DAY!!! Ver voor de wekker (7:00 uur) al wakker (6:00 uur), dus gelijk maar gedoucht en naar de ontbijtzaal. Even later schoof Tom ook aan. Zenuwen, maar ook veel zin! Dit was de dag waar ik de afgelopen vier maanden voor had getraind!

Ik mocht om 9:25 uur in startvak F starten. 20 minuten eerder dan Wilja & Wilske, wat een beetje balen was, want dit gat maakte het voor de supporters moeilijker om ons alle drie aan te moedigen. Maar uiteindelijk ben ik (gelukkig eigenlijk) zelfs later dan Wilja gestart, want Tom en ik hadden wat metro probleempjes (Tom je had één taak)…

Na wat zenuwplasjes in de bosjes en dixi’s, was ik er klaar voor. In het startvak deed ik m’n mobiel weg, lette ik op mijn ademhaling en probeerde me te focussen en te genieten van alles om me heen. M’n hartslag lag in het startvak al rond de 120 slagen per minuut, ik was behoorlijk excited dus!

9:50 START!

Daar gingen we dan! Horloge aan op de start en GO! Zoveel mensen, niet normaal! Ook aan de zijkant. M’n eigen tempo lopen was dan ook onmogelijk, ik moest veel slalommen, remmen, aanzetten, etc. Ik wist niet goed of ik me nou maar moest overgeven aan het tempo van de menigte (dan zou ik later veel tijd moeten goed maken) of wel moest proberen m’n eigen tempo te lopen. Ik koos voor het laatste. Ik barste van de energie namelijk.
Na een paar kilometer kwam ik Wilja tegen, super toevallig! Heel kort gekletst (“gaat het? Druk he? Succes, doeiiii”) en door. Na zo’n vijf kilometer stond Tom aan de kant, iets verderop hoorde ik Kelly al van ver en ook mijn familie stond me verspreid (zo fijn) aan te moedigen. Support doet zoveel met je! Je kijkt er naar uit om ze weer te zien en krijg er echt een energie-boost van. Ik zou zoveel mogelijk rechts lopen, omdat ik wist dat de supporters aan die kant zouden staan. Volgens mij hadden meer mensen dat afgesproken… het bleef druk op het parcours. Dat was niet erg, maar ik merkte dat het slalommen, afremmen, aanzetten op een gegeven moment wel veel energie kostte. Ook bij drinkposten (om de 4 km ongeveer?) was het zo druk en moeilijk om niet stil te komen staan.

Doel voor ogen

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik weinig van de route heb gezien. De eerste helft probeerde ik dit wel te doen, maar ik focuste me ook op het lopen. Op mijn tempo en op waar ik liep. Ik heb geen idee waar ik allemaal aan heb gedacht tijdens het rennen, maar het was geen moment stil in mijn hoofd. Ondanks dat ik mijn muziekoortjes mee had en een marathon playlist had gemaakt, heb ik geen muziek geluisterd. De eerste helft kon ik mezelf erg makkelijk oppeppen en realiseerde ik me vaak hoe TOF het was om hier te lopen! Ik had een doel voor ogen (3:45) en daar was ik ook mee bezig. Ik had de tussentijden op m’n arm gezet en volgens m’n horloge ging het super goed. Ik ging steeds ietsjes sneller en zou de 3:45 halen. Echter liep m’n horloge qua kilometers wat vooruit (doordat je niet constant recht loopt, buitenbochten…) en liep ik zo’n 200 meter meer per 8 kilometer dan de borden aangaven (dat is dus uiteindelijk een kilometer). Dat hoort er bij, maar was wel een behoorlijke mindfuck. Je horloge kan nog zoveel zeggen of beloven, maar ik realiseerde me dat ik achterliep op mijn doel.

30 kilometer punt

Kilometer 10-30 ging lekker! Ik wist steeds iets te versnellen en ik was erg blij dat ik, behalve de “normale” pijntjes, nergens écht last van had. Mijn familie, Tom en Kelly stonden vaak aan de zijkant, was me goed deed. Ik voelde dat het steeds zwaarder werd, maar zoals Kelly de avond van tevoren had gezegd: “kapot ga je toch”. Toch kwam dat “kapotte” gevoel iets eerder dan ik hoopte. Op kilometer 30 vond ik het moeilijk om de snelheid vast te houden en begonnen de “normale” pijntjes heftiger te worden. Goed, dat hoort erbij. Kapot ga je toch. Maar kapot gaan tijdens de laatste 6 kilometer bij een halve marathon is toch wat anders dan de laatst 12 kilometer (+200 meter!) bij een hele marathon. Ik kon me van tevoren niet goed voorstellen hoe het zou zijn om “helemaal kapot” te gaan, maar na gister weet ik precies hoe dat voelt. Vooral vanaf kilometer 32 kropen de kilometers voorbij. Het drinken bij een post deed me elke keer erg goed, maar dat stoppen was zo zwaar.  Gelletjes (ik had er vijf bij me) gingen erin, maar op het laatst met moeite. 
Er waren (weinig) stukken bij waar amper mensen stonden, dan dacht ik: schreeuw! We need you! Maar sommige stukken waren ook overweldigend qua drukte en geluid. Bij de waterposten hoorde je een halve kilometer lang het kabaal van lege bekers. Er was ook een gelletjes-post, de kilometer erna was één en al plak. Ook had je nog wat sproeiers staan en water voor je spons. Die sproeiers waren fijn, want het was best warm!

Ik heb het gevoel dat ik van alles door elkaar vertel, maar zo gaat het ook in je hoofd tijdens een marathon. Je ziet en hoort zoveel. Als ik er nu aan terugdenk is het echt een waas, want wat heb ik allemaal gezien en gehoord? Waar dacht ik aan? 

Vanaf kilometer 35 dacht ik echt dat ik elk moment kon stoppen. Ik was lichamelijk zo moe. Ik had geen idee hoe ik die laatste 7,2 kilometer nog door zou moeten komen. Het lukte me niet meer om mezelf op te peppen met bepaalde gedachtes, ik kon alleen maar hopen dat ik die finishlijn überhaupt zou halen. Mijn doel had ik hier al losgelaten, want ik voelde dat ik alles gaf en niet sneller of dieper kon gaan. Als ik dit zo typ of als jij dit zo leest, is dat misschien moeilijk voor te stellen. Wat is kapot gaan? En hoe kom je dan alsnog vooruit? Je weet dat iedereen om je heen het ook zwaar heeft. Niemand heeft nog puf om elkaar te supporten (alhoewel, sommige komen dansend over de finish?), maar je hebt tegelijkertijd zoveel aan elkaar.

Mijn horloge had het inmiddels opgegeven en de laatste kilometers werd er (volgens mij) niet echt meer aangegeven hoe ver we nog moesten. Ik heb echt geen idee hoe ik deze kilometers (die echt als uren aanvoelden) nog ben doorgekomen. Ik weet dat ik op een gegeven moment nog 200 meter moest en dat ik bij de finishlijn alleen maar heel blij was dat ik het had gehaald. Ik had geen idee in wat voor tijd. Ik had het gevoel elk moment knockie te gaan, maar dat vond ik niet eens erg. Er was genoeg opvang en ik was niet de enige die me zo voelde. De spierpijn begon direct en ik strompelde heel langzaam verder, want ik wist dat als ik zou gaan zitten, ik niet meer op kon staan. Ik kon alleen maar puffen, kreunen en ergens tussendoor kwam er soms “ik heb het gewoon gedaan” uit.

Het eerste kwartier had ik geen puf om ook maar iets anders te doen dan strompelen met de menigte mee. Ondertussen kreeg ik nog een medaille om, een plastic iets om je warm te houden en een tasje met eten en drinken. Op een gegeven moment pakte ik mijn mobiel en belde Tom me. Toen kwamen de tranen. Ik heb het gewoon gedaan! De marathon uitgelopen! Ik ben zo blij! Ik strompelde naar de afgesproken plek en uiteindelijk kwamen we daar allemaal samen. Zo fijn om dan je verhaal te kunnen doen en alles na te vertellen. En ook hun kant te horen. Ik heb zoveel aan de support gehad. Wilja kwam er even later ook bij en het voelde allemaal heel bijzonder. Wilja en ik waren behoorlijk stuk, maar realiseerden steeds beter dat we het gewoon geflikt hadden. We hadden beide het gevoel alsnog van ons stokkie te gaan en konden amper eten en drinken, maar goed, we zaten, we hadden fijne mensen om ons heen en we hoefden (bijna) niets meer. 

Ik heb het gevoel dat ik er nu niet een heel positief stuk van maak en dat ik vooral aan het klagen ben, maar ik kan me nu vooral nog de zware kilometers herinneren. Ik heb echt alles gegeven en ben ontzettend diep gegaan. En dat zie ik als iets heel moois, want het voelde echt als een overwinning. Aan de ene kant had ik me het zo voorgesteld, aan de andere kant had ik geen idee hoe het zou zijn. Bij de New York marathon was het heel anders. Niet alleen de route, de supporters en de sfeer, maar natuurlijk ook mijn insteek. De vorige keer was echt genieten en uitlopen. Deze keer had ik een doel, wat wel een andere dimensie aan de marathon gaf. Ik ben geen moment teleurgesteld geweest dat ik de 3:45 niet meer zou halen (al had ik op kilometer 25 het idee dat ik het wel zou halen). Van de New York marathon heb ik echt kunnen genieten. Ik liep 42,2 kilometer samen met bekenden, was echt aan het genieten van de sfeer, deed mee met de supporters… deze keer was ik meer gefocust op het lopen zelf. Ik wilde ‘m niet alleen uitlopen, maar ook een flinke PR lopen. Mijn eindtijd is 3:48 geworden (35 minuten van mijn PR) en daar ben ik ontzettend trots op! Ik ben nog nooit zo diep gegaan in mijn sportcarrière en heb alles gegeven.

The day after

Gister sloten we af met Mexicaans eten en veel geklets over de marathon. Mijn lichaam voelt gelukkig beter dan gister, maar ik voel wel dat het een behoorlijk aanslag was. Mijn hartslag tijdens de marathon lag erg hoog en de zin om te eten/drinken is nog niet echt terug. Maar no worries, de komende dagen doe ik HEEL rustig aan. Alles verwerken, nagenieten van mijn eigen prestatie, de prestatie van de andere 44.000 lopers en het wereld record voor mannen wat gister ook is gelopen! 

Ik wil mijn in real life supporters ONTZETTEND bedanken, maar ook JULLIE!!! Ik heb zoveel lieve berichtjes ontvangen dat jullie me hebben gevolgd tijdens de race! Zoveel aanmoedigingen en felicitaties. Echt zo lief en ik ben jullie heel dankbaar! Ik hoop dat ik jullie gemotiveerd heb om ook een doel te stellen en hiernaar toe te werken, want dit gevoel is, ondanks dat ik nu waarschijnlijk zo’n 1000 woorden verder ben, onbeschrijfelijk.