HardlopenSporten

De New York Marathon ♥

geschreven door Marit november 7, 2017 35 Comments

Zondag, 5 november, was het dan eindelijk zover: de NEW YORK MARATHON! Mijn allereerste marathon ooit. Drie maanden heb ik naar dit moment toegeleefd. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik het best moeilijk vind om deze ervaring onder woorden te brengen. Het was zo bijzonder, waardevol, emotioneel en fantastisch Het was één van de mooiste dagen in mijn leven. Een dag die ik NOOIT meer zal vergeten. Aan de hand van de vijf districten van New York waar we door heen liepen, ga ik mijn marathon ervaring vertellen.

Aftellen…
De laatste weken, maar vooral dagen waren aftellen. Aftellen tot het grote avontuur. Aftellen tot iets waarvan je eigenlijk geen idee hebt wat je te wachten staat. Dat het zwaar gaat worden, dat verwacht je, maar hoe voelt dat, zwaar? Hoe is het parcours nu echt? Staan er echt zoveel mensen aan de zijkant? De ‘gezonde’ spanning bouwde zich steeds meer op. New York, de groep (Stichting Semmy), het hele sfeertje en de spanning, het voelde als een grote droom. Toen ook nog eens mijn grote liefde als verrassing voor mijn neus stond, kon mijn geluk niet meer op. Ik ga deze marathon ROCKEN!


Staten Island

Zondagochtend om vijf uur ging de wekker. Douchen, koffie en vooral veel eten. Met de bus werden we naar Staten Island gebracht, waar de start drie uur later (10:40 uur) zou zijn. We hielden onszelf warm met oude kleding, dekentjes, poncho’s, knuffels en Dunkin Donuts mutsjes. Lekker met elkaar kletsen en auwehoeren, om de zenuwen wat te onderdrukken. Heel wat zenuwplasjes, broodjes appelstroop en banaantjes later stonden we in het startvak. Helaas starten we niet met de hele groep (22 renners) samen, maar waren we verdeeld over de startvakken.
Om 10:40 uur klonk het startschot. HET IS BEGONNEN!!! Het is gewoon begonnen!!! Omdat ik het op het begin altijd moeilijk vind om mijn eigen tempo te bepalen, probeerde ik het eerste stuk bij een paar van de groep te blijven. Ze gingen me eigenlijk net iets te snel, maar ik was bang dat het me meer energie zou kosten om alleen te lopen. Ik had wat last van mijn maag en mijn runningbelt zat niet lekker, maar hallo, ik loop gewoon hier in f*cking New York! Ik merkte dat het gevoel zo intens was, dat ik de hele marathon niet meer alleen wilde lopen. Ik wilde dit gevoel kunnen delen met mijn groepsgenoten. Gelukkig dachten zij (Mike, Jelle en Desi) hier hetzelfde over.


Brooklyn

De eerste 10 kilometer vlogen echt voorbij. Al die mensen aan de zijkant, er is zoveel te zien en te beleven, dat je helemaal niet bezig bent met rennen. Na het 10 kilometer punt renden we ergens onderdoor waar zoveel mensen joelden en een gospel speelde, dat we alle vier elkaar aankeken en niet konden stoppen met glimlachen. Een kippenvelmomentje. Even later zag ik Tom en zijn vader met de Nederlandse vlag staan. Zo fijn en een extra energieboost!
Voor we het wisten hadden we het 15 kilometer punt bereikt. Een korte plaspauze en weer door. We liepen sneller dan verwacht (5:55 min per kilometer), maar het ging wel lekker. Het dieseltje in mij was op gang en ik barste van de energie. We genoten van de muziek, dansten mee in hoeverre je mee kan dansen tijdens het lopen en deelden met elkaar wat we zagen en hoe we ons voelden. De mensen aan de zijkant schreeuwen de namen die ze op de shirtjes zien staan, dus bij ons was dat steeds “woohoooo on your feeeet”, die adrenaline elke keer zorgt er voor dat het voelt alsof je gedragen wordt door het publiek. Ik wil elke maand een marathon lopen, dacht ik toen.


Queens

Ongeveer op de helft stonden al onze supporters ons springend op te wachten. Het is zo’n speciaal gevoel om tussen al die duizenden onbekenden aan de zijlijn, bekenden te zien. Daar krijg je ontzettend veel energie van. Een kus, knuffel en weer door. Op naar het 21.1 kilometer punt!
We zijn al op de helft! Het gaat zo snel, makkelijk en vanzelf. Wel werd het heuvelachtige parcours steeds zwaarder. Naar boven was zwaar, maar als je naar beneden ging, dan voelde je de pijn in je benen meer. Ondertussen regende/miezerde het zachtjes, maar dit was best fijn. We hadden met ons groepje van vier een constant tempo, wat heel fijn was. Rond de 25 kilometer dacht ik echt dat ik de hele wereld aan kon. Wat was dit geweldig! Op dat moment liepen we op een brug en omdat de supporters daar niet kunnen komen, is het er opvallend stil, maar dat is soms ook wel even fijn.


The Bronx

Het “30 kilometer” punt was gekomen. Vanaf hier zou het echt pijn gaan doen, volgens de ervaringsdeskundigen. De echte pijntjes en vezuringen begonnen inderdaad.
Ondertussen nam ik om de 30/45 minuten een gel of een snoepje en dronk op elke waterpost (die elke mijl, 1.6 kilometer, stonden). Die gels ben je op een gegeven moment helemaal zat, maar ze deden wel hun werk.
Desi, Jelle en ik kregen het zwaar. Veel pijntjes, zware benen en dan is nog 10 kilometer rennen best wel veel. Maar pijn hoort erbij. Iedereen heeft op dit moment pijn, zeiden we tegen elkaar. We gaan elkaar niet meer loslaten en blijven bij elkaar tot de finish. Er was steeds wel iemand die de anderen oppepte. Ook kregen we oppeppers van het publiek. Sommige stonden gewoon op een verhoging en gaven kleine motivational speeches “come on, this is what you worked for!”, “this is your dream!” Is toch bizar? Dat die mensen daar gewoon de hele tijd staan om anderen te motiveren en ze er doorheen te slepen. Ook heb ik ontzettend gelachen om allerlei quotes die mensen hadden opgeschreven… “run like you stole something”, “keep calm and don’t poop yourself”, “smile, you paid for this!” etc. etc.
Maar goed, ondanks het gejoel en de quotes, werd het wel echt een stuk zwaarder. Hoe snel de kilometers op het begin voorbij gingen, zo langzaam gingen ze nu.

Manhattan
Op een gegeven moment hoef je ‘nog maar’ 5 kilometer. 5 kilometer?! Dat is gewoon nóg een half uur lopen! Ik kan niet meer… hoe kom ik bij die finish? Maar op zulke momenten kwamen bij mij de gedachten naar boven dat ik hier kon en mocht rennen. De mensen aan de zijkant zag ik eigenlijk niet meer de laatste kilometers. Ik pufte en kreunde en keek gefocust vooruit. Het was zwaar, maar dat mocht en hoorde het ook te zijn. Ook mijn medelopers hadden het aanzienlijk zwaar. We praatten elkaar er doorheen. Desi moest af en toe een paar seconden wandelen door pijn in de lies, ik voelde aan dat ik dat juist niest moet gaan doen. Zo hobbelden we door en de laatste paar kilometers werd ik zo emotioneel. De pijn, het gevoel, de sfeer, alles kwam naar boven. Met z’n vieren, hand in hand, kwamen we over de finish. We omarmden elkaar, huilden met elkaar en stopten maar niet met “WE DID IT! WE F*CKING DID IT!!! We hebben gewoon de marathon uitgelopen, we zijn gefinisht!!!!!”.


Na de finish wandel (/strompel) je nog een stuk om uit het park te komen en bij de supporters te komen. Ondertussen krijg je een goodiebag met eten en drinken en een poncho. Onderweg checkten we de rest van de groep op de marathon app: iedereen was nog steeds bezig of al gefinisht!
We kwamen aan bij onze supporters en dat gevoel is zo overweldigend. Je bent zo ongelooflijk trots op elkaar, op jezelf en zo dankbaar voor hun support. Dat Tom ook bij dit moment was, was zo fijn. Hij is er gewoon bij geweest, hij heeft het gezien, meegemaakt.

De hele groep, alle 22, zijn gefinisht. We hebben het gewoon geflikt! Ondanks de blessures, ondanks de pijntjes, ondanks de buikkrampen, iedereen is gefinisht. We hebben gelachen, gehuild en genoten. Na een warme douche zochten we elkaar alweer snel op om (de hele avond) te proosten op dit geweldige avontuur. Een avontuur dat we samen hebben meegemaakt. Een avontuur die ik iedereen aanraadt. Een avontuur die ik nooit meer zal vergeten. Of ik ooit weer een marathon wil lopen? JA!

JULLIE onwijs bedankt voor jullie lieve berichtjes en succes wensen. Ik heb niet overal op gereageerd, maar heb alles gelezen! Het was zo gek dat jullie me konden volgen via de app en dat jullie mijn tijden doorkregen. Zo lief en motiverend dat jullie mijn reis naar de marathon hebben gevolgd en om te voelen dat jullie zondag echt met me meeleefden. Jullie zijn stuk voor stuk toppers!

Ook wil ik Runnersworld bedanken voor de begeleiding en samenwerking, de Stichting Semmy renners voor het warme welkom in de groep vooraf en in New York, Francien voor mijn slaapkamerfeestjes en natuurlijk Tom en Gregor die als verrassing naar New York kwamen om me in real life aan te moedigen.
Bedankt! ♥

PS. Excuses voor warrig en erg enthousiast verhaal, maar het gevoel is nog zo intens! Plus ik ben net aangekomen in Nederland na nog geen twee uur slaap (en met spierpijn ja!) 😉

PPS. Hieronder nog wat foto’s!

PPPS. Ik ben gewoon helemaal de eindtijd vergeten te delen! Onze eindtijd was 4 uur, 23 minuten en 13 seconden. Super trots op deze tijd!




35 Comments

Anouk november 7, 2017 at 14:22

Wauw echt zo gaaf en ontzettend knap !!! Ik heb je ook onderweg gevolgd!
Toen ik bij de halve marathon over de finish kwam, was een van de eerste gedachtes hoe dit je nog een keer zover, haha ! Echt respect, misschien dat ik het ooit aan durf, de hele marathon..

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:03

Je stelt je erop in he, je traint ervoor. En dat gevoel dan over de finish. Ik raad het je aan, je durft het echt wel!!!

Antwoord
Marlous november 7, 2017 at 14:28

Wow, echt zo geweldig dit! Gefeliciteerd topper!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:03

Dankjewel Marlous!

Antwoord
Danieck november 7, 2017 at 14:41

Hey Marit! Ik kwam jou tijdens de marathon tegen in the Bronx, of misschien Manhattan (ik zei dat ik je blog volg en ook uit Groningen kom en jij zei ‘zwaar hè?’ 😉 ). Super cool dat je het gehaald hebt en super tijd!! Leuk om je raceverslag te lezen en de marathon een beetje te herbeleven 🙂 succes met herstellen!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:04

Dat weet ik nog wel heel goed! Daar had ik het al behoorlijk zwaar, haha. En jij liep zo gemakkelijk verder! Hoe is het uiteindelijk gegaan?!

Antwoord
Danieck november 9, 2017 at 12:05

Haha toen had ik net een lief ingesproken berichtje van m’n familie geluisterd, dat gaf even een boost. Ik vond het ook erg zwaar! Uiteindelijk 4:21 gelopen terwijl ik van 4:30 uit ging dus erg blij 🙂

Antwoord
Bo november 7, 2017 at 14:50

Jeetje Marit, wat klinkt dit als een geweldig avontuur. Je schrijft het ook zó mooi op allemaal. Misschien dat ik ook wel deze marathon wil lopen ooit. Heel heel heel knap gedaan! Ik ben echt heel trots op je.

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:04

Ooit zeker doen! Dankjewel voor je lieve berichtje.

Antwoord
Judith november 7, 2017 at 14:57

Helemaal geen warrig verhaal, juist zo intens beschreven, ik zat er helemaal in!
Wat een prestatie, super knap!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:04

Ah lief, dankjewel!

Antwoord
Judith november 7, 2017 at 14:58

Helemaal geen warrig verhaal, juist zo intens beschreven, ik zat er helemaal in!
Wat een prestatie, super knap!

Antwoord
Evi november 7, 2017 at 15:04

Wat knap en goed gedaan!! Ik krijg zo veel zin om nu ook volop te trainen voor een marathon hehe, maar eerste de 10 miles in april 2018 ;-). Proficiat met je prestatie!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:05

Zeker ooit eens doen! Succes met jouw 10 miles! Dankjewel voor je berichtje.

Antwoord
Judith november 7, 2017 at 15:05

Wauw wat een ervaring! Mooi verhaal van gemaakt hoor! Ik heb je ook gevolgd via de app en was gewoon trots toen je gefinisht was, moet je nagaan hoe je vrienden, familie en vriend zich voelen. Toppertje!!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:06

Aaaah zo leuk dat je mee hebt geleefd! Het voelde zo gek dat jullie me konden volgen. Bedankt voor je berichtje!

Antwoord
Sarah november 7, 2017 at 15:12

Fantastisch!! ??????

Antwoord
Meike november 7, 2017 at 15:45

Super coool!! Wat een leuk verslag en ik krijg echt zin om hem ook een keer te doen, ondanks de drukte en het ‘grote’ evenement. Volgens mij moet je hem een keer gedaan hebben!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:06

Deze moet je echt een keer gedaan hebben, ja. Ik was ook een beetje bang van de drukte en grootte, maar juist dat is zo gaaf en zorgt ervoor dat je gedragen wordt door het publiek.

Antwoord
Patrice november 7, 2017 at 15:50

Super Marit! Je hebt er zo hard voor gewerkt!
Gefeliciteerd!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:06

Dankjewel Patrice!

Antwoord
Patty november 7, 2017 at 16:31

Super gaaf!!!!!! Goed gedaan 🙂

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:06

Dankje Patty!

Antwoord
Zonderzooi november 7, 2017 at 18:07

Wauw.. wat een ontzettend mooi en puur geschreven verhaal Marit! Ik voelde helemaal mee met je verhaal en kreeg tranen in mijn ogen bij het laatste stukje. Inderdaad, you f*cking dit it! Super knap! Het langste wat ik zelf ooit heb gelopen is 15 km, maar zoiets lijkt me ook erg geweldig voor in de toekomst. Nu lekker uitrusten in Nederland met de beentjes omhoog. Liefs, Dalí

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:07

Voor mij was het ook ooit in de toekomst, maar ben heel blij dat het nu al op mijn pad is gekomen. Een ervaring om nooit meer te vergeten. Bedankt voor je lieve berichtje Dali!

Antwoord
Miek november 7, 2017 at 19:27

Wauw, wat ontzettend gaaf en leuk!! Supergoed gedaan! En je verhaal is zo enthousiast, heel leuk om het zo een beetje mee te beleven.

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:08

Dankjewel Miek!

Antwoord
Manon november 8, 2017 at 08:01

Wauw super knap! Echt een top verhaal om nooit meer te vergeten. <3

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:08

Dankjewel Manon!

Antwoord
Cynthia november 8, 2017 at 10:35

Wauw zo knap!! En wat een toffe blog, leefde echt helemaal met je mee. Je geluk spat er vanaf hoe je het schrijft. Wat mogen jullie trots zijn dat jullie dit hebben gedaan, congrats!!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:09

Dankjewel Cynthia! Fijn dat het zo overgekomen is, want ik voelde me ook zo gelukkig en trots!

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 10:44

Heel mooi geschreven, ik leefde echt met je mee en wist vooraf echt wel dat je het zou halen!
Je mag zó trots op jezelf zijn! hoop dat je dit gelukzalige gevoel nog lang vast houdt

Antwoord
Marit november 8, 2017 at 11:09

Hihi, dat hoopte ik ook, maar je weet het natuurlijk nooit. Dankjewel voor je berichtje!

Antwoord
Andrea november 8, 2017 at 21:57

Wat een verhaal! Je omschrijft je gevoel zo goed dat ik met je mee kan voelen. Werd er zelf ook emotioneel van haha. Je mag echt oprecht trots zijn!

Antwoord
Marit november 9, 2017 at 09:32

Wat een lief berichtje, dankjewel!

Antwoord

Laat een comment achter

Mijn andere blogs