Persoonlijk

When the other side of the world is asleep #1

geschreven door Marit maart 26, 2020 2 Comments
Dutchie in NZ

In deze bizarre (Corona) tijd lijkt het me leuk om af en toe een blog te delen met updates, gedachten, inspiratie, motivatie, positiviteit en dankbaarheid. Voor mij fijn om even van me af te schrijven (het is best ongezellig als je nog niet zoveel contacten hier hebt en je familie en vrienden slapen wanneer jij wakker bent) en jullie iets te lezen bij het wakker worden. Good morning!

12 uur tijdsverschil hebben we met Nederland. Ondanks dat we nu leven, wonen en werken in Nieuw Zeeland, zijn we veel bezig met Nederland. Misschien wel meer dan ooit, gezien de Corona crisis. Maar sowieso ben ik altijd wel veel bezig met Nederland. Met mijn familie woont er, mijn vrienden, vriendinnen en natuurlijk (de meeste van) jullie, mijn lezers. Daarnaast is het de bedoeling dat we over een paar maanden weer terug naar Nederland gaan, om ons leven daar weer… tja… op te pakken? Op te bouwen?

Het zijn gekke tijden. Ontzettend gekke tijden. En het is moeilijk om het er niet over te hebben, want het is hetgeen wat speelt nu. Alles draait er om. Alles wat je doet heeft iets te maken met het virus en de maatregelen die er daarom zijn.

Vorige week was ontzettend overweldigend. In NL werden er allerlei maatregelen genomen (thuiswerken, scholen sluiten, zoveel mogelijk thuis zijn…), terwijl het hier in NZ best wel door leek te gaan. Dat zorgde bij mij voor heel veel onrust. Je wordt wakker en gaat slapen met heel veel Nederlands nieuws en vervolgens ga je “gewoon” weer naar je werk en maak je koffie’s voor mensen.

Na een weekend kamperen met Joost & Viora waarbij we het voornamelijk over de crisis hebben gehad en alles wat daarbij komt kijken (zij zijn bijv. bezig met teruggaan naar NL), was het daarom extra gek om maandag weer naar werk te gaan waar mensen vervolgens “gezellig” langskomen voor een coffee to go en die het liefst uit je handen pakken. Omdat je zoveel bezig bent met NL en de maatregelen daar, voelde dat zo dubbel. In NZ waren (/zijn) namelijk nog helemaal niet zoveel gevallen (rond de 100, inmiddels 300), dus veel mensen waren zich nog helemaal niet zo bewust. Ik was dan ook best opgelucht toen de NZ prime minister besloot dat “level 3” inging en 48 uur later “level 4”. Voor vier weken sluiten de scholen, horeca en winkels. Dat betekent dus dat ik voorlopig geen baan heb. Totaal niet fijn, maar ik had me er op voorbereid en het is nu eenmaal niet anders (Tom zijn werk gaat gelukkig, thuis, wel door!).

Genoeg over mij. Mijn gedachten zijn vooral bij de mensen die wél keihard aan het werk zijn. De mensen die nu nog harder dan normaal aan het werk zijn in de ziekenhuizen en zorg/hulpverlening, de harde werkers in de supermarkt, de mensen die hierdoor heel erg in de problemen zijn (gekomen) mbt hun bedrijf, de gedisciplineerde thuiswerkers… wauw! Wat een toppers! Dank!

Op dit moment ben ik vooral heen dankbaar en (nog?) heel positief. Iedere dag maak ik een planning voor de dag. Uurtje bewegen, heel veel bakken en recepten opzoeken, maken en uitwerken, videobellen met familie en vrienden, bloggen en hopelijk kan ik iets voor een aantal mensen uit de buurt betekenen (heb vandaag briefjes in hun brievenbus gedaan).

Graag sluit ik af met een paar punten van dankbaarheid:

  • het contact met familie en vrienden
  • de mensen die (mega hard) werken
  • de mensen die je tegenkomt op straat die naar je lachen
  • dat ik de recepten die ik al lang op mijn lijstje heb staan eindelijk kan uitwerken
  • de fiets die ik afgelopen weekend heb gekocht
  • de support die ik van jullie krijg door middel van het aanschaffen van mijn (afgeprijsde) eBook

Virtuele huggles! ♥

2 Comments

Rachel Kromdijk maart 26, 2020 at 09:25

Het is heel erg dat er zoveel mensen aan overlijden, maar mensen worden op dit soort momenten weer creatief en pakken weer andere dingen aan, echte gesprekken komen weer op tafel en de kinderen krijgen nu les van hun ouders. Wat ik ergens ook wel weer positief vind voor de band van ouder > kind.

Antwoord
Marit maart 27, 2020 at 03:54

Hoe verdrietig de situatie soms ook is, er zitten zeker ook mooie kanten aan. En ik denk dat bij beide stilstaan mooi is. We’re in this together!

Antwoord

Laat een comment achter

Mijn andere blogs