Not so Fit with Marit…

Ik laat van alles voorbij zien komen op social media, maar WA IS DR EIGLIJK AAN DE HAND?! Terwijl het zuiden flink staat te zuipen in de raarste outfits lig ik hier in het hoge Noorden al twee nachtjes te partyen in mijn ziekenhuisbed.

Nohhhh. Dat klinkt heftiger dan het is hoor. Misschien denk je ook wel: waarom deelt ze dit? Maar ja, door mijn social media accounts geef ik je best een grote kijk in mijn leven. Lang niet alles weet je van me, maar op sport en eetgebied deel ik regelmatig mijn ervaringen en recepten. Dat heb ik nu al een week niet meer gedaan en dus vind ik dat ik ook dit met je moet delen. Vooral omdat het begon in de sportschool. Oh oh oh.

Ik zal bij het begin beginnen. Vorige week zondag ging ik met m’n vriend sporten. Ik ging op bovenstaand apparaat wat donkey kicks doen in combinatie met zijwaartse hip ietsachtigs. Tijdens de donkey kicks schoot ‘ie los (ik lette even niet op) en bam, klap op mijn elleboog. AU! En door. Toen ik na de oefening naar mijn vriend liep en even mopperde dat het pijn deed zag ik ook wat bloed, pleister gehaald eeeeeen door.

De rest van de zondag (waar ik o.a. schreef over mijn week in de sportschool) en de maandag een gevoelige elleboog als je er op drukte, meer niet. Gewerkt en zelfs maandagavond mijn eerste yogales ooit gedaan, omdat ik de #eenswatanders challenge had. Ook had ik al een les paaldansen gepland, wilde ik gaan kickboksen en squashen, maar helaas. Maandagnacht veel pijn en kon mijn elleboog niet meer bewegen. Dinsdag ziek thuis en gefrustreerd, omdat ik niets kon met mijn arm. Woensdag was ‘ie toch wel erg rood en dik, dus even naar de dokter. Die verwees me door naar het ziekenhuis, waar ik foto’s liet maken, bloed liet prikken en op controle ging. Een flinke ontsteking in de elleboog en ik kreeg antibiotica pillen mee naar huis. Lijn getekend om het rode en vrijdag op controle of de vlek niet groter werd.

Vrijdag was de plek inderdaad groter, maar ik voelde me heel goed! De druk was er vanaf en de koorts was weggezakt. Vol vertrouwen naar het ziekenhuis. Toch even een echo laten maken, want ze maakten zich wat zorgen of er niet iets in was gekomen. Was er niet. Toch niet goed. Lang wachten, dus met moeders even een mueslireep gehaald en tijdens mijn tweede hap kwam ik de arts tegen: “We zochten je al! Niet eten, je wordt geopereerd en moet een nachtje blijven”. Huilen. Dat had ik écht niet verwacht en was even schrikken. En ik had plannen voor het weekend… huh?!

Ik werd direct naar mijn kamer gebracht en moeders vertrok weer terug naar huis. Mijn vriend zou mijn logeertasje in orde maken en me opvangen na de operatie. Ik maakte nog even een fotootje en vond het ondertussen ook wel een beetje lollig. Alles door dat apparaat in de sportschool. Jasje aan en in het bed op naar de uitslaapkamer. Toen begon pas de echte schrik… Shit! Ik ga gewoon geopereerd worden… ik zag allemaal apparaten en allemaal verschillende artsen die steeds iets anders wilden en prikten en ieks! Ze waren allemaal super lief, maar ik vond het zo eng. Mijn arm werd verdoofd en ze lieten me even alleen. Huilen, huilen, huilen. En suf dat ik werd, ik viel weg en kon sommige woorden niet meer uitspreken… Dat hadden ze niet gezegd, is dat wel goed?

Ondanks die twee happen mueslireep mocht ik uiteindelijk toch wel onder narcose. Gelukkig. Ik vond het zo eng en ook om te zien hoe ze mijn arm ergens heen tilden zonder dat ik het voelde. Ik dommelde in slaap en werd weer wakker in de uitslaapkamer. Nog beetje suffig, maar voelde me ok.

In mijn kamer was mijn vriend aan het wachten, zo fijn. Nog even lekker kunnen knuffelen en kletsen en toen moest ‘ie naar huis… Toch echt wel naar gewoon hoor.

En nu is het zondag en lig ik er na twee nachtjes nog. Sowieso tot en met morgen.
De reden voor een operatie was dat de ontsteking groter werd, ook de ontstekingswaardes stegen en ze waren bang waren dat het vocht naar mijn gewrichten zou trekken, wat gevaarlijk is. Ze hebben een snee gemaakt in mijn elleboog en het vocht eruit gehaald. Ik krijg via een infuus antibiotica, dus daarom moet ik hier blijven. Ook wel fijn en veilig hoor, zo weet ik dat het goed komt.
Vanmorgen leek de wond goed te herstellen en ook mijn ontstekingswaardes en koorts zijn gedaald!

Mijn eerste keer slapen in het ziekenhuis, veel gehuild van de schrik, maar ik realiseer me ook hoe verschrikkelijk het zal zijn om hier voor iets veel heftigers en blijvends te zitten.
Ik vermaak me prima met Netflix, uitzending gemist, tijdschriften en het eten is echt prima. Gelukkig ook wat bezoek tussendoor (heeeeeel lief bezoek die apekoppies voor me meeneemt) en misschien mag ik zelfs zo mijn kamer af!!! Valt dus allemaal hartstikke mee, maar wilde het toch even met je delen! Hopelijk morgen naar huis.

Tot zo ver de #notsofitwithmarit update!

Liefsssss