Mijn reis naar “balans”

Mocht je mijn blog al langere tijd volgen, dan weet je dat ik in het verleden een ongezonde relatie met sporten en eten heb gehad. Dit is inmiddels meer dan zes jaar geleden en is ook de reden geweest waarom ik met mijn blog ben gestart. Ik was constant bezig met eten, niet eten, sporten, wat, wanneer, etc. en dit wilde ik niet langer. Het ging ten koste van mijn zelfbeeld, mijn sociale leven en mijn energie. Nadat ik er door verschillende mensen uit mijn omgeving op aangesproken werd, ging het steeds meer dagen: er moest iets veranderen. Er ging een bepaalde knop om. Ik verdiepte me in gezond eten en krachttraining en ging an de slag. Dit ging met ups en downs, maar m’n zelfbeeld veranderde met de week. Hier onder mijn persoonlijke verhaal, zoals in mijn eBook gedeeld.

Ik ben altijd al een sportief meisje geweest. Als kind combineerde ik gymnastiek, atletiek en schaatsen met elkaar. Toen ik naar de middelbare school ging, moest ik een keuze maken: ik koos voor schaatsen. Vijf dagen in de week stond ik met heel veel plezier op het ijs in Thialf. In de zomer was dit dan ‘droogtrainen’, trainen op het droge, dus: wielrennen, skeeleren, hardlopen en krachttraining.

Op mijn 18e verhuisde ik naar Groningen om hier maatschappelijk werk en dienstverlening te studeren. Dit combineerde ik met de trainingen in Thialf, waar ik ondertussen had gekozen voor marathonschaatsen. Na een paar jaar was ik het heen-en-weer reizen zat: ik vond het studentenleven leuk en wilde net zoals mijn studiegenootjes genieten van uitgaan, zonder te denken aan de wedstrijd of training die ik de volgende dag zou hebben. Ik stopte met schaatsen, werkte in de horeca, ging veel op stap, dus je raadt het al: de kilo’s vlogen eraan. Ik, de ‘Sporty Spice’ die niet eens wist wat een calorie was, kwam aan. Maar ik genoot ontzettend van het leven en kijk terug op een superleuke tijd.

Toch voelde ik me na een tijdje niet meer helemaal mezelf en besloot dat de kilo’s er weer af moesten. Ik lette op mijn eten en begon (weer) met hardlopen. Zo ontdekte ik niet alleen Groningen, maar het werkte ook: de kilo’s gingen er langzaamaan af. Het afvallen lukte, wat goed voelde. Wat nóg beter voelde, was dat ik ergens controle over had. Inmiddels was ik weer op het gewicht dat ik altijd al had, maar nu was het niet genoeg, er kon nog wel wat af. De hardloop-afstanden werden langer en het eten werd minder. Ondanks dat mijn gewicht lager en lager werd, was ik nooit tevreden: mijn ‘dikke schaatsbenen’ had ik nog steeds en het kon ‘gewoon’ nog wel wat minder.

Mijn omgeving had het naar mijn idee niet zo door, want ik bleef wel gewoon eten. En lekker eten ook, want ik was altijd wel een liefhebber geweest van eten. Mijn moeder had me echter wél door. Kwam ik thuis eten en was het naar mijn idee niet gezond genoeg, dan was het huis te klein. Waarom konden ze niet gewoon gezond eten als ik kwam?

Iemand over zijn of haar gewicht aanspreken is lastig en gevoelig, dat doe je niet zomaar. En al deed iemand het, ik had mijn woordje wel klaar. Als ik met vriendinnen afsprak, dan het liefst na het eten, zodat ik in mijn eentje zelf kon bepalen wat ik ging eten. Ik hoefde niet meer zo nodig naar feestjes, want daar zou drank bij komen, veel lekkers en dan zou ik die ochtend erna meer moeite hebben met hardlopen.

In de zomervakantie die hierop volgde, ging ik samen met een groep meiden vrijwilligerswerk doen in Kenia & Tanzania. Het had hier om straatkinderen moeten gaan, maar in mijn hoofd draaide het vooral om de kilo’s die ik nog te zwaar was. Ik heb niet van veel dingen spijt, overal leer je van, maar dit is iets wat ik echt heel erg vind, hoe egoïstisch kon ik zijn?! Bij terugkomst was ik op mijn lichtste gewicht sinds jaren. Dit was mijn dieptepunt en dat zag gelukkig ook mijn omgeving.

Mijn moeder en een paar vriendinnen konden het niet langer aanzien en maakten kenbaar dat dit niet de Marit was die ze kenden. Beetje bij beetje ging het bij mezelf dagen… Ik ging mezelf afvragen waar ik mee bezig was. Ik zag nog niet dat ik mager was, maar ik merkte het wel aan alles. Het getal op de weegschaal, mijn energie, mijn kleding… dit wilde ik niet langer. Ik wilde weer energie hebben, vrolijk zijn, niet constant bezig zijn met eten en sporten, ik wilde mijn schaatsbillen terug en gewoon weer de oude Marit zijn.

Mijn zusje nam me mee naar de sportschool, waar ik me aanmeldde en begeleiding kreeg voor krachttraining met als doel: aankomen. Als ik ‘gezond’ wilde aankomen, dan moest er op het gebied van voeding ook wat gebeuren. Ik verdiepte me hierin, kocht in de supermarkt weer dingen die ik lange tijd niet ‘mocht’ van mezelf en genoot eigenlijk ontzettend van het proces. Ik voelde me met de dag beter, energieker en was trots op mijn lichaam en waar het toe in staat was. Natuurlijk ging het niet direct vlekkeloos. Van overmatig sporten en weinig eten, naar krachttraining en veel eten zat een hele weg, met ups en downs, maar ik haalde vooral motivatie uit de ups. Ik stond er versteld van wat mijn lichaam kon, als ik er maar goed voor zorgde en ik er aandacht aan besteedde.

In de maanden die hierop volgden creëerde ik steeds meer een balans voor mezelf. Een workout overslaan bleek geen schande voor mijn lichaam te zijn, net zoals dat ongezond eten dat niet was. Wel vond ik gezond eten en sporten echt heel leuk en ging het best wel ‘vanzelf’. Ik zocht op internet veel informatie over sport en voeding en vond het allemaal super interessant. Ik voelde me goed en vond het zonde dat ik zo lang een ongezonde, obsessieve relatie had gehad met sporten en eten. Sporten en eten horen leuk te zijn. Het is een mooie manier om je energie in kwijt te kunnen en er energie van te krijgen. Het is niet verkeerd om er bewust mee bezig te zijn, maar het moet niet je leven gaan overheersen.

Precies daarom ben ik begonnen met mijn blog. Dit wilde ik met anderen delen in de hoop ze te behoeden voor de valkuilen van een té gezond leven, ze te inspireren én te laten ervaren dat er meer (veel meer!) is dan het hebben of nastreven van die blokjesbuik.

♥