Mijn lieve, fitte mama aan het woord over het sporten van vroeger

‘Marit, zou ik eens iets mogen schrijven voor jouw blog over het sporten van vroeger?’ Natuuuuuuurlijk mag dat lieve mama! Dus daarom vandaag een blog, geschreven door mijn moeder. Zo kun je lezen dat ik het sportieve niet van een vreemde heb. Mijn moeder heeft altijd aan hardlopen gedaan, vooral langere afstanden. Ze wilde graag iets vertellen over hoe het er vroeger op hardloopgebied er aan toe ging, so here she goes:

“Wat leuk dat ik op het blog van Marit mag schrijven! Marit is mijn oudste dochter en ik ben heel trots op haar en wat ze bereikt heeft met haar blog!

Maar ik kan je vertellen dat ze deze sportieve en gezonde leefstijl niet van een vreemde heeft. Als kind zijnde hield ik al veel van bewegen en deed ik veel aan sport. Na mijn opleiding tot gymnastieklerares heb ik mezelf aangesloten bij een atletiekvereniging en ben zelfs na een poosje ook wedstrijden gaan hardlopen. Bij de hardloopgroep van de atletiekvereniging was ik samen met Marga (en al gauw een vriendin) de enige vrouwelijke loopster tussen een hele groep mannen. Vijfendertig jaar geleden was je beslist een uitzondering als vrouw binnen een mannenwereld. Zeker op de wat langere afstanden. Mensen vonden het vreemd: liep ik mijn trainingsuurtjes op straat en in het bos, dan werd er van alles geroepen (“voor wie ben jij nou bang”?! en “ze hebben ‘m al hoor“!!!) en ook collega’s maakten soms rare opmerkingen: ”je gaat toch niet in zo’n lelijk trainingspak langs de weg lopen met je rode hoofd”!

Heb je nu prachtige hardloopkleding, helemaal aangepast op het vrouwenlichaam, vroeger was dit ECHT behelpen. Mannenjoggingbroeken, grote herentrainingsjasjes, korte voetbalbroekjes en mannenhemden voor als het warm was. Ook was de sportbeha nog niet uitgevonden. Dus om het mooie, strakke lichaam te laten zien, hoefde ik het niet te doen. En sporten met make up op was echt not done! (Het liep ook meestal uit, dat ook nog).

En ja, dat kwam er ook nog bij (en dat is echt ook nog maar een jaar of dertig jaar geleden……..), door het regelmatige trainen (3 á 5 keer in de week) bouw je een strak en gespierd lichaam op en dat was voor meisjes en vrouwen toen nog niet zo in. Iedereen vond mij altijd veel te mager. “Gespierde spijker” was een bijnaam. Grappig toch; terwijl ik er toen ongeveer net zo uit zag als Marit nu.

Naast die belabberde kleding had je op voedingsgebied wat sporten betreft, nog weinig informatie in vergelijking met nu. Onderling spraken we er wel over en op je gevoel afgaand en dingen te lezen kom je natuurlijk ook veel te weten. Door het sporten (en de goede genen) heb ik nog nooit een dieet hoeven volgen en kan ik eigenlijk eten wat ik wil. Ik eet gezond en gebalanceerd, maar net als Marit gaat een gebakje of een patatje of een wijntje er ook wel in. En mijn BMI is prima. Medicijnen heb ik gelukkig nog niet nodig en voor mij is het van het grootste belang dit zolang mogelijk zo te houden.

Als je jong bent, lijkt het bijna vanzelfsprekend en normaal om je fit en gezond te voelen. Je sport om er nu goed uit te zien en wilt daarvoor best iets doen en iets laten. Maar als het je lukt deze leefstijl vast te houden, wordt dit later dubbel en dwars terugbetaald. Op mijn leeftijd (ben nu 57 jaar) pluk je de vruchten van een gezonde en gebalanceerde leefstijl. Je blijft er langer goed uitzien door het “corset” van spieren, hebt een betere houding en stofwisseling en bent ook fitter en actiever dan leeftijdsgenoten die er op een gegeven moment de brui aan hebben gegeven. En dat heb je als je tegen de zestig loopt echt wel nodig, tenminste ik wel. Niet om mooi te zijn, maar wel om goed te kunnen blijven functioneren. En niet alleen voor je lijf, maar ook voor je hoofd. Sporten is echt een manier om beter met alle dingen van het leven om te kunnen gaan: naast het gegeven dat je brein beter gaat werken, ontspan je beter, wordt je weerbaarder, sterker, helpt het relativeren en maakt het dat je natuurlijke stofjes aanmaakt om te ont stressen. Ik zie het dagelijks om mij heen!

Anno 2016 zie je overal vrouwen in de mooiste outfits langs straten en pleinen hardlopen: en het wordt als doodnormaal gezien, dit is toch fantastisch! Dit had ik dertig jaar geleden nooit gedacht.

Marga en ik werken hier actief aan mee. Zijn wij zelf allang gestopt met de wedstrijdsport, we hebben samen een hardloopbedrijf opgezet. Mind2Run (www.mind2run.nl) is de naam van ons bedrijf (ook te vinden op facebook en instagram) en vrouwen tussen de 30 en 65 jaar zijn onze grootse groep deelneemsters. Hiervan hadden velen het idee dat ze op oudere leeftijd niet meer met hardlopen zouden kunnen beginnen, maar het tegendeel is waar. Als je het heel rustig opbouwt en rekening houdt met je leeftijd, lichaamsbouw en niveau, dan lukt het! Daarnaast geven Marga en ik running therapie: we helpen mensen via het hardlopen om weer mentaal en fysiek in balans te komen. En ook dit werkt.

Marit en Kelly (Kelly is de dochter van Marga) hebben in Groningen het stokje overgenomen met de “Running Girls Groningen”. Nog iets om heel trots op te zijn! Ze delen dezelfde passie als hun moeders en gebruiken de ontwikkelingen van deze tijd om er nog meer uit te kunnen halen. Vandaar dat ik er van geniet dat Marit via haar blog mensen zoals jullie inspireert en motiveert.”

Lief he? Bedankt mamsie!

Fijne zondag!