Het eerste trimester

IK BEN ZWANGER! En ik schreeuw het eindelijk van de daken! Ik ben inmiddels op de helft en durf het eindelijk écht te geloven. Het is een lang en pittig traject geweest en mede hierdoor was ik in de eerste maanden ontzettend onzeker, maar alles lijkt (nog steeds) in orde, ik voel me goed en het belangrijkste: we zijn onwijs blij, onze grooste wens is uitgekomen! In deze blogpost ga ik je vertellen over het eerste trimester van mijn zwangerschap.

Traject

Zoals je misschien al hebt gezien op Instagram is het zwanger worden bij ons niet makkelijk en als vanzelfsprekend gegaan. De afgelopen jaren heb ik meerdere blogs hierover geschreven, maar geen één gepubliceerd. Het van mij af schrijven voelde goed, maar het echt delen met jullie heb ik niet gedaan. Het voelde toch te persoonlijk, te privé, als iets van ons. We waren er best wel open over in onze omgeving en vanuit hier kregen we ook veel steun. Des ondanks heb ik me soms heel eenzaam gevoeld en hierdoor ook de behoefte om het te delen op social media. Toch voelde het als een soort taboe om over te praten, omdat het zoiets persoonlijks is, mensen gaan op je letten en ik had vooral geen behoefte aan (goedbedoelde) ongevraagde adviezen (“laat het los!” “ga lekker op vakantie!!”, etc.). Helaas heeft 1 op de 6 stellen/volwassenen heeft hier mee te maken, wat me erg verdrietig maakt. Zo’n grote wens die niet vanzelfsprekend lijkt te gaan (terwijl dat in je omgeving wel zo lijkt), is pijnlijk, frustrerend, verdrietig en angstig. Ook nu ik zwanger ben vind ik het nog steeds een moeilijk onderwerp om open over te te praten. Ik weet dan ook nog niet of en wat ik hier de komende tijd over ga delen. Voor nu zijn we vooral heel dankbaar en hoop ik dat onze positieve test na jaren toch ook anderen weer hoop geeft.

Positieve test(s)

Na jaren hadden we eind februari dan eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen! We konden het beide niet geloven! Ik was eigenlijk de hele week al heel emotioneel/down, omdat ik het gevoel had dat het weer niet gelukt was. Niets bleek minder waar, alle testen die we deden kregen een tweede streepje… zo bizar om te zien na jaren van witte testen. We belden de kliniek en zij vertelde dat ik 4 weken en 2 dagen zwanger was. Zo onwerkelijk om te horen. We planden een kleine 4 weken later de eerste echo.

Deze weken vonden we beide ontzettend spannend. Behalve gespannen borsten en snel buiten adem zijn had ik weinig “kwaaltjes” en dat maakte me onzeker. Hoorde ik niet heel misselijk en moe te zijn? Omdat onze omgeving heel erg had meegeleefd met ons, vertelden we het onze naasten al vrij vroeg. Dit vonden we echt zo leuk om te doen en leidde ons af van de spanning.

Eerste echo

Vooral in de laatste week voor de eerste echo heb ik de uren afgeteld. Ik was zo bang dat ik helemaal niet zwanger zou zijn of dat er geen kloppend hartje te zien was. Gelukkig werden we tijdens de eerste echo in de kliniek al snel gerustgesteld: er was een kloppend hartje! Wel was het vruchtje iets kleiner dan zou moeten (ze wisten precies de bevruchtingsdatum), dus kregen we nog geen GO voor de verloskundige, maar moesten een week later terug komen. Deze week vond ik minder spannend, omdat het goed voelde. Nog steeds had ik weinig last van kwaaltjes, maar ik had ook wat meer vertrouwen. Die week erop was het vruchtje nog steeds iets kleiner dan zou “moeten”, maar het was in de afgelopen week wel gewoon goed gegroeid en dus kregen we een GO! We mochten een verloskundige zoeken en zeiden de kliniek gedag (met een heel warm gevoel).

Zuur en frituur!

De weken vorderden. Mijn eetlust nam af en werd wat specifieker. Ik kreeg een grote afkeur naar (warme) groenten, avondeten en vlees. Ontbijt ging er goed in en met de lunch kreeg ik wat boterhammen met kaas of hagelslag weg. De rest van de dag had ik weinig trek en at ik vooral waar ik wel zin in had: snoep, zure dingen, fruit, kroketten en patat. Daarnaast was ik iets sneller moe dan normaal en deed als het kon een middagdutje.

Werk

Alhoewel veel vrienden van ons nog niet wisten dat ik zwanger was, moest ik het op werk (forensische zorg) al vrij vroeg vertellen. Op mijn werk is het namelijk zo dat je vanaf week 12 van de afdeling af moet. Dit, omdat wij te maken kunnen krijgen met agressie. Net voor de positieve test had ik gesolliciteerd op een vaste afdeling (ik zat in de flexpool) en tijdens het sollicitatie gesprek wist ik net dat ik zwanger was en heb ik dit ook eerlijk verteld. Ik ben wel aangenomen op de afdeling, maar zal pas echt op deze afdeling staan na mijn verlof. Dus op dit moment doe ik twee dagen per week vervangende werkzaamheden op kantoor: dingen voor het rooster, ik ben dossiers aan het uitpluizen en zit in het social media team. Dit betekent geen vroege, late of weekenddiensten meer op dit moment! Mijn werk in de zorg ziet er dus heeeel anders uit! Zo is het nu eenmaal geregeld en ondanks dat ik mijn collega’s wel mis, is het ook goed zo en hebben we inmiddels een heel gezellig kantoor vol andere preggo’s, haha!

Fit with M…ommy

En dan hebben we natuurlijk nog dit werk: het bloggen, het influencen op Fit with Marit ;)… ik had verwacht het met 12 weken van de daken te willen schreeuwen, maar op dat moment voelde het allemaal nog zo onwerkelijk en onzeker. Ik was nog niet klaar om het te delen en vond het ergens ook wel heel leuk om dit nog even voor onszelf (en onze omgeving) te houden. Zoals ik al op mijn Instagram kanaal zei, zal dit geen “Fit with Mommy” account worden, maar mijn leven zal de komende tijd wel ontzettend veranderen en zoals ik met veel dingen doe op Instagram, zal ik dit ook grotendeels delen. Eten is anders, sporten is anders… en het lijkt me juist ook leuk om jullie hierin mee te nemen.

Termijn echo

Terug naar het eerste trimester. Ondanks de goede echo’s bleef ik erg onzeker. Ik vond iedere dag spannend en durfde het vaak niet te geloven. Ik leefde naar elke echo toe, toch weer een moment van bevestiging. Na 10 weken hadden we de eerste afspraak en termijn echo bij onze verloskundige. Ook hier leek alles weer goed en werd de uitgerekende datum vast gesteld: echt vlakbij mijn 33e verjaardag op 3 november. Dat zou toch het allermooiste cadeau ooit worden?
Ondertussen werkte ik mijn laatste weken op de afdeling, vertelden we het vrienden (families wisten het al) en durfden we steeds meer te geloven dat het echt zo was: ik ben zwanger en we krijgen samen een kindje! Nu ik over de helft ben kijk ik met veel plezier terug op het eerste trimester, al ben ik ook heel onzeker geweest.

Ontzettend dankbaar dat ik nu deze blogpost mag schrijven en ik wil iedereen bij wie zwanger worden ook niet vanzelfsprekend is/was een hele dikke knuffel gegeven. Weet dat je niet alleen bent!

♥♥♥