De knop om

Ik krijg vaak mailtjes van meiden die me vragen hoe ik het heb gedaan… Die knop om? Vaak zijn dit meiden die moeite hebben met genoeg en voldoende eten en zitten zij op het randje van een ongezonde relatie met eten. And yup, So was I.

Ik mail hier vaak verschillende antwoorden op terug. Omdat het ook door verschillende dingen is gekomen. Dat ik toch die knop om heb gezet, meer ben gaan eten en me heb gericht op krachttraining.

Zoals eerder geschreven, ik vond de controle fijn. Ik wist precies hoe ik moest afvallen, wat ik hiervoor moest doen.. Of vooral voor moest laten staan. Toen ik terug kwam na Afrika schrokken mensen uit m’n omgeving van me. Een paar hebben dit ook naar mij uitgesproken, waar ik dankbaar voor ben. Ik zag het zelf namelijk niet. Ik vond het mooi, ik vond mijn benen nog steeds dik en ik at. Je zag me eten, maak je niet druk.
Toch, als je zulke reacties krijgt van mensen die dichtbij je staan, ga je toch nadenken. En ik dacht na. En ik wist donders goed dat ik verkeerd bezig was. Het overheerste m’n leven. En het ontkennen daarvan was misschien nog wel het zwaarte, maar ook het ergste.
‘Marit, je wordt echt dunner, pas je op?’ ‘Nee joh! Die broek zit gewoon zo, ik heb toch net 2 borden opgeschept?’

Wat was het toch? Waarom wilde ik het niet zien? Misschien omdat ik het fijn vond om die controle zo in eigen handen te hebben. Bij mensen om me heen mislukte het, ik kon het. Het compenseerde de dingen waar ik moeite mee had.

Mijn zusje heeft me mee genomen naar de sportschool. ‘Je gaat hier niet ook in doorslaan hoor!’
En nee, dat gebeurde niet. Ik vond het natuurlijk fijn om hier ook zo m’n controle over te hebben,  maar ik vond liefde in de fitness. Het gevoel dat je iedere training sterker wordt. En niet alleen in de sportschool voelde ik me goed. Ook daarbuiten, want ik ging er ook bij eten wat nodig was, want ik wilde niet voor niets in de sportschool staan. Heus ging dit niet allemaal vanzelf, ik had moeite als m’n sportschoolmomentje niet door kon gaan, of als ik toch iets te veel chocolade at. Maar ik merkte dat m’n lichaam inmiddels best wat kon hebben. Ik maakte foto’s en zag dat ik echt progressie had gemaakt, dat motiveerde ontzettend! Ik kon dit! Ik ging m’n eigen lichaam mooier vinden. En hierdoor was ik ook lief voor m’n lichaam. Hard trainen, maar ook goed, gezond en veel eten.

Het is gewoon een proces geweest. M’n eigen plan, het werkte. Natuurlijk met dank aan veel steun vanuit mijn omgeving, maar uiteindelijk deed ik dit alleen en voor mezelf. Mijn progressie was mijn motivatie.

Goed.. Ik schrijf dit even in één zucht… Waar ik dus heen wilde:
Wees niet bang om aan te komen of om je inname te verhogen. Wat ik ervoor terug gekregen is zoveel meer dan hoe ik me twee jaar terug voelde. Kilo’s aangekomen, maar ook zelfvertrouwen. Ik heb zoveel meer energie en voel me fit en goed in m’n eigen lichaam.

En ja, natuurlijk vind ik dit soort blogposts onwijs eng om te plaatsen. Ik heb wel duizend keer getwijfeld of ik het wilde plaatsen. Het is voor mij erg persoonlijk en ik deel dit niet vaak… en nu wel met een groot publiek. Toch doe ik het, want ik heb veel geleerd van die periode en ik wil dit delen om anderen hiermee te inspireren. Dat het fijn is om in de sportschool te staan en je fit en sterk te voelen, maar ook om me niet schuldig te voelen over dat taartje of anders ongezonds. Juist hierdoor voel ik me gezond en vol energie!

Fit is not a destination, it’s a way of life.