Tijdens onze voorbereidingen voor Australië zag ik zag het al helemaal voor me: als barista aan de slag in een tentje, in een ander tentje mooie ontbijt bowls maken, oppassen in de avonduren en Engels spreken alsof ik een Australiër zou zijn. Ik ben tevreden over hoe het nu gaat, al ging het allemaal toch moeilijker dan ik had verwacht…
De eerste week bracht ik mijn CV bij allerlei tentjes rond. Ik was best wel kieskeurig: een ontbijt/lunch tentje, gezond eten, liefst vegetarisch en een leuke vibe. Ik bedoel, als ik het toch voor het kiezen had. Ik werk namelijk vanaf m’n 14e (onder andere) in de horeca (ben nu 28, wow!). In de snackbar, cafés, restaurants, koffiebars, op events, in het buitenland… met minstens tien jaar ervaring + een grote passie voor koffie, mensen en eten zou ik echt wel ergens aan de bak komen. Toch?
I was wrong.
Werk vinden in Brisbane bleek namelijk veel moeilijker dan ik had verwacht. Maar… ik had heel erg geluk. De tweede dag dat Tom en ik in Brisbane waren (begin januari), gingen we tussen het appartementen bezoeken koffie drinken bij een tentje en hier werkte een Nederlands meisje, die volgende week zou vertrekken. De volgende dag had ik mijn proefdag en vanaf toen kon ik eigenlijk gelijk aan de slag.
Maar dit café paste niet bij me, vond ik. Het was precies wat ik niet zocht. Het was midden in het (zakelijke) centrum, er werd voornamelijk ongezond en vlees geserveerd en tja.. het was gewoon niet wat ik zocht. Maar goed, ik had een baantje en in mijn vrije tijd kon ik zoeken naar een ander baantje.
Ik zocht leuke tentjes op via Instagram, vroeg om me heen en liep door verschillende wijken. Ik probeerde altijd in gesprek te komen met de manager, maar vaak was het een jong meisje wat mijn CV aannam. Mijn CV belandde denk ik bij elk tentje op een grote stapel.
Eigenlijk had ik stiekem verwacht uit te blinken op die stapel (super flexibel, ervaring, etc.), maar aangezien ik vrijwel niets terug hoorde van de tentjes, kwam ik erachter dat ik het niet zo in mijn voordeel lag dat ik een work-holiday visum had. Dit betekende namelijk dat ik geen Australiër ben én ze hebben hier genoeg ervaring dat je zo’n iemand (een traveller) best kunt aannemen, maar dat ze ook zo weer weg kunnen zijn.
Hmmmm. Jammer. Maar het bracht ook weer positieve dingen met zich mee. Ik waardeerde mijn baantje bij Café Brisbane steeds meer en meer. En eigenlijk had ik het best wel naar mijn zin. Ik kwam erachter dat er weinig vegetarische tentjes in Brisbane waren, ik had leuke collega’s, m’n Engels ging steeds beter, had tijd om aan mijn blog/social media besteden en ik had genoeg vrije tijd over om leuke dingen te doen met Tom en onze nieuwe sociale contacten.
Na drie maanden werden de uren bij het café steeds minder. Van 30 á 40 uur per week, ging ik naar 20 uur per week. Prima, maar we zijn hier natuurlijk ook om wat te sparen. Ik ging daarom weer op zoek naar een (bij)baantje. Weer hoorde ik niets van alle café’s waar ik mijn CV achterliet, maar ik had weer geluk: de eigenaar van het tentje tegenover ons appartement, is ook PT’er in mijn sportschool en zo kwam ik erachter dat ze een barista zochten! Iets wat ik Nederland jaren heb gedaan en wat ik onwijs leuk vind.
De twee baantjes gingen precies goed samen. Maar al snel nam mijn manager bij het eerste café (Cafe Brisbane) steeds meer mensen aan en werden mijn uren nog minder. Totdat ze me opeens niet meer inplande, want ik had een ander baantje en ze wilde liever mensen die alleen daar werkten. Ik weet niet of het alleen daar aan lag, want ik had ook een conflict met de baas gehad, maar toch viel het erg rauw op mijn dak. Ik werkte daar (inmiddels) met heel veel plezier, was super flexibel, deed nergens moeilijk over en zonder maar iets te zeggen stond ik opeens niet meer op het rooster.
Zonder een “laatste werkdag” te hebben gehad of leuk afscheid kunnen nemen van mijn collega’s hield dit dus zomaar op. Vooral omdat ik niet zo goed wist waarom, was ik hier wel even verdrietig en onzeker om. Nu weet ik dat dit de manier van werken/mentaliteit hier kan zijn. Is iemand niet volledig beschikbaar/tot je dienst, dan vind je net zo snel weer een nieuw iemand. Helaas pindakaas!
Bij het andere café (Melidrop) kon ik niet gelijk meer uren aan de slag, maar ook hier ging de één naar de ander eruit. Ik zeg niet dat het overal zo gaat, maar mijn ervaring met de werkcultuur hier, is niet zo prettig. Sommigen komen gewoon niet opdagen en laten nooit weer iets van zich horen. Of je wordt ontslagen door de stomste redenen. Wat je eraan kunt doen? Zo veel mogelijk meewerken en doen wat er van je wordt verwacht.
Al met al ben ik zelf best wel heel tevreden met mijn huidige werk. Inmiddels werk ik er zo’n vier maanden en werk ik vijf dagen per week als barista/allrounder. Het is echt een heel leuk tentje met een leuke/gezonde menukaart… precies wat ik zocht dus (en dat tegenover ons appartement!).
Ik krijg vaak de vraag van lezers/volgers of het makkelijk werk vinden is in Australië. Nu is Australië super groot en weet ik niet hoe dit in andere plaatsen gaat, maar in Brisbane vond ik het dus lastiger dan verwacht. Wellicht ben ik iets te kieskeurig geweest (ik wilde bijvoorbeeld niet in de avonden of in een bar werken), maar: waar een wil is, is een weg. Het hangt natuurlijk af van wat je precies zoekt, maar ik denk dat als je een baan zoekt in een nieuwe stad, je met internet en Facebook al heel ver komt. Daarnaast is het fysiek aanwezig zijn ook erg handig, zodat je echt in gesprek kunt (proberen te) gaan met werkgevers.
Mijn ego werd dus de afgelopen maanden behoorlijk op proef gesteld. Nu kan ik zeggen dat ik er onwijs veel van heb geleerd, vooral over mezelf. Werken in de horeca is niet mijn droom voor de rest van mijn leven, maar voor nu haal ik er heel veel plezier uit. Daarnaast wordt mijn Engels met de dag beter en ook heb ik ondertussen een oppasadres gescoord! Mijn droom is dus toch uitgekomen en daar geniet ik onwijs van!
PS. Laat je vooral niet demotiveren door deze blog, maar juist motiveren om te werken voor je dromen! Waar een wil is, is een weg!
PPS. Ben benieuwd naar jullie ervaring met werken in het buitenland, herkenbaar of heb je het juist heel anders aangepakt?
2 Comments
Ik heb tijdens mijn uitwisseling in Sydney precies hetzelfde meegemaakt. Mijn CV met heel wat horeca ervaring bij tientallen leuke tentjes afgegeven, waarvan er uiteindelijk maar ééntje heeft teruggebeld. Een leuk tentje waar ze acai bowls serveerde. In de vijf maanden dat ik er werk heb ik denk wel 20 verschillende collega’s gehad, bizar om te zien hoe snel dat gaat. Van de een op de andere dag stond er weer een andere barista… heel gek!
Goed geschreven