In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 21 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt een anoniem haar verhaal. Zij vertelt haar persoonlijke verhaal over haar eetstoornis, gedachten en de weg naar zelfacceptatie. Lees haar hele verhaal hieronder.
“Wat is sporten toch fantastisch! In het verleden is mijn favoriete sport altijd turnen geweest, de laatste jaren hardlopen. Steeds een beetje sneller worden, steeds een langere afstand lopen, steeds wat dieper gaan en meer van jezelf vragen. Disciplinair zijn, geen training overslaan. Dat is toch waar sport om gaat? Of toch niet…
Toen ik in therapie zat voor mijn eetstoornis mocht ik helemaal niet sporten. Ik vond het vreselijk, dit was toch niet wie ik ben? Ik was altijd ‘de sporter’, hier hing mijn identiteit aan af, mijn zelfacceptatie. Ik snapte best de reden van het niet mogen sporten. Mijn lichaam was uitgeput, had geen reserves meer en het niet mogen sporten zorgde ervoor dat het verplicht werd te herstellen. Maar mijn identiteit, die raakte er volledig zoek door.
Of dit de juiste aanpak was, ik weet het niet. Ik denk dat het juist zo belangrijk is om iets wat je graag doet, in dit geval sporten, te combineren met goed voor jezelf zorgen. De vraag is alleen, hoe doe je dat? Wanneer kan ik mijn lichaam beter even wat rust geven? Hoeveel moet ik extra eten om mijn lichaam weer van genoeg energie te voorzien? Vragen waar ik zo graag antwoord op zou willen geven, waar ik hele precieze getalletjes voor zou willen gebruiken, maar wat eigenlijk gewoon om een kwestie van gevoel en luisteren naar je lichaam gaat.
Dat laatste vind ik, en ik denk vele mensen met mij, lastig. Het stukje eetstoornis wat nog in mij zit, vindt namelijk dat ik genoeg eet en laat me voelen dat ik soms ‘veel te vol’ zit. Naar deze momenten luister ik dan. De momenten dat mijn lichaam aangeeft dat ik honger heb, negeer ik. Ik heb al genoeg gegeten? Diegene zei laatst niet voor niets dat ze vond dat ik zoveel at op een dag…
Wat mij hierin geholpen heeft, is contact zoeken met een sportdiëtist. Zij heeft er verstand van en van haar durfde ik aan te nemen dat ik voor mijn beweegpatroon niet genoeg at. Met een voedingslijstje ben ik stapje voor stapje aan de slag gegaan om mijn lichaam wat meer energie te geven. Of dit effect had, jazeker! Ik merkte dat mijn lichaam meer aankon, ik verschillende PR’s kon lopen. Totdat ik nog wat vaker en verder ging lopen (omdat ik het zo leuk vind!), maar mijn tijden niet meer vooruit, maar achteruit gingen. Een kwestie van eten? Dat kan toch niet? Ik eet al zoveel meer dan de mensen om mij heen…
Stukje bij beetje leer ik op deze manier dat ik mij niet moet vergelijken met anderen. Niet met wat andere mensen eten, maar ook niet met wat andere mensen presteren. Ik denk dat ik mezelf best mag identificeren als ‘sporter’, maar dit moet niet zijn waar mijn volledige ‘ik’ vanaf hangt. Is het erg om een keer wat rustiger te lopen of een training over te slaan? Ik weet wel zeker van niet. Wat mij betreft is zelfacceptatie het sleutelwoord. Een ingewikkelde zoektocht, maar wel eentje die het zoeken waard is!”
Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.
♥♥
