HET IS...Openhartig

Openhartig #8: het meisje van glas

geschreven door Marit januari 18, 2018 2 Comments
blog foto

Om de twee weken deel ik een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand  open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al zeven andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Vandaag vertelt een anoniem haar verhaal. Zij vertelt over haar perfectionisme en hoe dit zich uitte in haar passie: hockey. Ze wilde de beste worden en dus werd ook haar voedingspatroon aangepakt. Vanaf toen ging ze elke week meer schrappen uit haar dieet en zo sloop de eetstoornis erin… Haar hele verhaal lees je hieronder.

“Het leven van een topsporter vraagt enorm veel discipline, een goede mentaliteit en een strakke planning. Al helemaal als je daarnaast studeert. Iets wat ik altijd heb gedaan. Perfectionistisch werd ik ook vaak genoemd. Ik dacht dat dat iets goeds was. Altijd de beste willen zijn en ontevreden met wat minder.

Hockey was mijn ding, mijn passie. Vanaf mijn 7e was ik hier elke week mee bezig. Toen ik 10 jaar oud was, ging ik naar een andere club, de beste in de regio. Ik weet nog dat ik met een krantenartikel over een speelster van mijn nieuwe club, die naar het grote Oranje mocht, onder mijn kussen sliep. Dat wilde ik ook! Dat was mijn doel! Jarenlang heb ik voor de eerste jeugdteams van mijn club gespeeld, op landelijk niveau. Op latere leeftijd mocht ik zelfs in het districtsteam spelen en mocht ik selectie doen voor de nationale jeugdelftallen. Vier keer in de week trainen en een wedstrijd spelen op zaterdag was de normaalste zaak van de wereld geworden. Spelen om landskampioen te worden werd zelfs ‘normaal’. Het allerliefste wilde ik in het eerste damesteam komen. Na ups en downs en keihard trainen was het me gelukt: 2,5 jaar geleden behaalde ik het team waar de speelster in zat die jaren terug ‘onder mijn kussen lag’.

Mijn leven was ontzettend druk, zwaar, maar erg leuk en leerzaam. Ik genoot van alle vrije momentjes met familie en vriendinnen. Eten was dan ook nooit een probleem en was dan ook altijd dol op alles! Ik maakte zelfs de gekste combinaties van producten thuis, omdat ik vaak niet kon kiezen! Het maakte me niets uit, ik sportte toch enorm veel en was gespierd. Het combineren van topsport met school vergde erg veel tijd en energie. Het jaar dat ik het eerste damesteam bereikte zou MIJN jaar moeten worden. Ik wilde laten zien dat ik niet voor niks geselecteerd was. Ik ging dan ook extra goed op mijn voeding letten, ik wilde de fitste versie van mezelf ontwikkelen. Hetzelfde jaar was mijn examenjaar. Ik wist dat het een zwaar jaar zou gaan worden. Zo heb ik het uiteindelijk ook ervaren maar omdat ik jaren gewend was om door te gaan en te blijven knokken, mocht het resultaat er zijn: mijn diploma was binnen! Trots dat ik was! Helaas was dit maar voor even… mezelf écht leuk vinden en waarderen deed ik niet.

De zomer brak aan en ik zou in september gaan beginnen met studeren in een andere stad. Ik ging ook van club wisselen. Ik pakte het in eerste instantie positief op, ook al vond ik het heel moeilijk om voor een andere club te gaan spelen. Het hele jaar door lette ik al heel erg op wat ik at maar ik ging elke week meer en meer schrappen uit mijn ‘dieet’. Ik was in die zomer wel 15 kilo afgevallen. Een aantal vriendinnen die ik die zomer niet had gezien schrokken zich kapot toen ze me daarna weer zagen. Het meisje die altijd overal vrolijk bij was, altijd energie had, was veranderd in een meisje van glas. Zo werd ik soms dan ook genoemd door mensen die niet wisten wat er precies aan de hand was. Altijd koud, altijd moe. Ik moest toen ook onmiddellijk stoppen met sporten.

Het jaar begon en toch bleef ik minder eten. Ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Elke minuut van de dag dacht ik aan (niet) eten. En toch begon ik aan mijn studie, met positieve resultaten. Tot het moment aanbrak dat mijn lichaam het letterlijk begaf. Ik zat toen op het laagste gewicht in de afgelopen jaren. Mijn laatste beetje energie om naar school te gaan was op. Ik kwam huilend thuis en met mijn ouders ben ik hulp gaan zoeken. Helaas met weinig resultaat. Na maanden zelf proberen te strijden tegen het gevecht in mijn hoofd, had ik hulp gevonden. Anorexia Nervosa werd gediagnostiseerd. Ik? Dat kan toch niet? Het meisje dat altijd zo sterk was en dol op eten, ziek? Tot een aantal maanden terug bleef ik het ontkennen en dacht ik dat het ‘wel over zou gaan’. Ik moest het ‘gewoon’ even doen. Want ja, vechten was voor mij normaal geworden. De angst om de controle los te laten werd helaas te groot.

De eetstoornis was naast een aantal blessures in de afgelopen 2,5 jaar de reden dat ik niet meer kon genieten van het spelletje waar ik zo dol op was. Ik kon niet meer doen waar ik jaren voor had getraind. Maar niet alleen hockeyen. De energie om me te concentreren op mijn studie was weg. Leuke dingen met vriendinnen doen ging zelfs heel moeilijk, de angst nam alles over. Slapen ging zelfs niet meer, mijn lichaam moest alert blijven. Dan had ik een paar uur een enorme energie-boost en liep ik de rest van de dag als zombie rond. Ik was boos, boos op mezelf, waar was ik mee bezig en wat deed ik de mensen om me heen aan? Ik walgde van mezelf en kwam alleen maar in een negatievere spiraal terecht.

Elke dag weer een gevecht. Gelukkig heb ik me omringt met mensen die enorm veel van me houden en me steunen. Met behulp van een eetschema ben ik weer in staat om meer dingen te doen, al is het niet veel. Ik kan door blessures nog steeds niet sporten, lopen, laat staan hockeyen. Maar ondanks alles gaat het al wat beter en vecht ik elke dag. Ik wil weer blij zijn, weer kunnen doen waar ik altijd zo dol op ben geweest. Het is zwaar, maar ik geef niet op! De dag zal komen dat ik weer op het veld sta. Hoelang het ook mag duren.”

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik hoop dat jij heel snel weer fit en gezond op het veld staat!

Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.

♥♥

2 Comments

marijn januari 19, 2018 at 12:25

jeetje, ik ben heel erg geschrokken van je verhaal om het eigenlijk heel herkenbaar is. Ik heb er alleen denk ik iets minder last van. Sinds dit jaar ben ik een pittige studie begonnen, omdat ik uit was geloot voor de decentrale selectie van mijn droomstudie. Ik voelde constant een soort van bewijsdrang en wilde laten zien dat ik de studie wel kon.. Ik fietste elke dag naar mijn faculteit toe dat was heen 13km en terug 13km en begon opeens af te vallen en kreeg complimenten. Ook werd ik lid van een sportvereniging en zocht daar ook manier om te laten zien dat ik de beste was. Ik sportte overmatig veel, was er bijna elke dag mee bezig. Toen ik ook opeens doorsloeg met veel gezonder maar vooral minder eten vlogen de kilo’s eraf. Dit had gevolgen dat ik slecht sliep door de honger, maar mij ook helemaal niet meer kon concentreren op mijn studie en eigenlijk helemaal niet lekker in mijn vel zat. Nu heb ik besloten alles over een andere boeg te gooien. Ik ga kiezen voor een opleiding die wel bij mij past ook al is die van lager niveau, ik ben gestopt met mijn studie en ik ga meer tijd nemen om uit te vinden wat ik wil..

Antwoord
Marit januari 20, 2018 at 10:41

Hoi Marijn,
Wauw, wat super om te lezen dat je die keuzes hebt gemaakt en voor jezelf kiest. Echt zo knap! Ik hoop dat je over een tijdje alleen maar dingen doet die je leuk vindt! Succes!

Antwoord

Laat een comment achter

Mijn andere blogs