HET IS...Openhartig

Openhartig #7: vluchten in eten

geschreven door Marit januari 4, 2018 0 comments
blog foto

Om de twee weken deel ik een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand  open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al zes andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Vandaag vertelt S. haar verhaal. Zij vertelt over hoe ze door teleurstellingen vaak vluchtte in eten, zodat ze haar gevoelens (even) kon vergeten. Op een gegeven moment wist ze niet meer wat trek, honger en verzadiging was en hierdoor besefte ze dat ze wilde veranderen. Hoe dat ging? Dat lees je in haar inspirerende verhaal hieronder.

“Al jaren heb ik een slechte relatie met voeding en men kent me als de jo-jo omdat ik erg in gewicht schommel (binnen een half jaar 10 kilo erop of eraf) maar ik was me weinig bewust van het feit dat ik misschien een eetprobleem zou hebben.  Totdat het in de laatste maanden erger werd en ik besefte dat ik hulp nodig had.  Ik heb dit jaar veel nieuwe stappen gemaakt, van het verhuizen naar het buitenland, tot een mega verantwoordelijke baan en voor het eerst samenwonen. Daarnaast ben ik gek op sporten en wilde ik het liefst vijf dagen in de week in de sportschool staan. Ik stelde hoge eisen aan mezelf wat nodig was om me gemotiveerd te houden. Had ik dan een dag niet gesport of een slechte dag op mijn werk gehad, dan resulteerde dit in zware teleurstelling. Hierdoor vluchtte ik al vrij snel in eten om die gevoelens even te vergeten. Een enorme vreetkick volgde, wat wel op kon lopen tot 3.000 calorieen die in een half uur naar binnen werden gewerkt. Koekjes, chips, snoep.. alles wat veel suiker had at ik op zonder er bij na te denken. En was het niet in huis, dan ging ik er wel voor naar de supermarkt. Na een tijdje kwam dan dat gigantische schuldgevoel. Als een golf kwam het binnen en werd het hoe-gaan-we-dit-aanpakken besproken in mijn hoofd. Ik wilde kostte wat het kost geen kilo’s aankomen! Zo lang mogelijk vasten, extreem sporten of zelfs overgeven en laxeerpillen gebruiken. Ik had geleerd van mijn les, nu ga ik het echt anders doen! En een paar dagen later, na erg streng voor mezelf zijn, ging het dan toch weer mis.. en begon de hele ellende opnieuw. Altijd alleen gebeurde dit, want niemand mocht hiervan weten natuurlijk. Ik wist namelijk dondersgoed dat het niet gezond was en de schaamte was te groot om het te vertellen aan iemand. Bovendien had ik mezelf dit aangedaan, dus ik zou er op eigen houtje weer vanaf komen.

En weer was in in een korte tijd ruim 10 kilo aangekomen. Toen ik op een gegeven moment gewoon niet meer wist wat trek, honger en verzadiging was, wilde ik veranderen.
Ik besefte dat ik dit niet meer wilde en de eerste (grootste) stap moest gemaakt worden. Ik biechtte mijn verhaal op aan mijn vriend, vol schaamte en tranen. Ik was nota bene al 25, waarom zou ik (!) een eetprobleem hebben?! En ik was verder toch heel gelukkig met mijn baan, nieuwe land en relatie? Mijn vriend was ontzettend behulpzaam en al snel durfde ik het mijn moeder en mijn zusjes ook te vertellen toen ik op vakantie in Nederland was. Ik ging naar de huisarts wat erg confronterend was, ik wilde maar niet echt toegeven dat ik een probleem had. Wel besefte ik dat het tijd was om mijn manier van denken te veranderen, dat patroon van negatief denken te doorbreken. Inmiddels ben ik weer terug in Zuid Amerika waar ik nu woon en het op eigen houtje verder oppak. Ik zit in het proces om op een andere manier te leren denken, minder hoge eisen te stellen en vooral te leren dat ik goed genoeg ben. Ik hoef niet perfect te zijn, ik mag er zijn en ik vind veel steun bij mijn vriend en familie die er heel erg voor me zijn. Een gezonde relatie met eten is het doel, en ik kan nu al stap voor stap meer genieten van eten 🙂 Ook blijf ik sporten, maar is een keertje minder sporten in de week ook prima! Het is een lange weg naar zelf liefde en acceptatie, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt!”

Bedankt voor het delen, S.
Wil jij anderen ook inspireren met jouw (anonieme) verhaal? Via deze link kun je me mailen.

♥♥

Laat een comment achter

Mijn andere blogs