Het is weer tijd voor “Openhartig”, waarin ik om de week een openhartig verhaal van een lezer deel. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn relatie met sporten en/of eten. In het verleden en nu. Inspirerende verhalen, waar het vooral gaat over een tijd die nu achter diegene ligt.
Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 33 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Marlous (25 jaar) haar verhaal. There she goes!
“Als jong kind wist ik heel goed wat ik wel en niet wilde. Wat ik leuk en niet leuk vond. Ik was altijd het enthousiaste en sociale meisje waarmee iedereen wilde spelen. Ook dacht ik altijd al diep na over het leven en ervaarde ik veel emoties. Ik wist alleen niet goed bij wie ik terecht kon met al mijn emoties, want niemand die zich zorgde maakte om mij. Niemand maakte zich zorgen om Marlous, want zij komt er wel. Om toch de aandacht te krijgen, die ik graag wilde ontvangen, deed ik alsof ik ziek was of ergens pijn had. Via deze dingen kreeg ik dan ook de aandacht, maar ik wist niet goed hoe ik die aandacht vast moest blijven houden.
Vanaf groep 6 werd ik bewust van het feit dat er zoiets bestond als afvallen. Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik besloot alle lekkere dingen steeds vaker te skippen en waauw, wat gaf mij dat een sterk gevoel. De nieuwe wereld, de afvalwereld, werd onbewust mijn manier om al mijn gedachtes en gevoelens toch een plekje te kunnen geven zonder dat ik nog de aandacht nodig had van anderen.
Vanaf de middelbare school is het ‘onschuldig’ afvallen doorgeslagen in boulimia. Ik werd zo extreem perfectionistisch in het afvallen om maar niks te voelen. Maar weinig eten hield ik niet vol dus ontstonden er eetbuien waarna ik moest braken van mijzelf. Lange tijd vond ik de eetbuien en het braken de perfecte oplossing om en niks meer te voelen, maar ook om allemaal lekkere dingen te eten zonder aan te komen. Op een gegeven moment sloeg de boulimia zo door dat ik mijzelf continu wilde verdoven. Ik kon niet meer doorgaan en leven voor anderen zonder mijzelf eerst te verdoven. En dat verdoven door de boulimia gebeurde op een gegeven moment elke dag.
Ik heb lange tijd mijn ziekte verborgen gehouden, maar op een gegeven moment heb ik het aan een vriendin verteld. Ik weet niet waarom ik op dat moment open erover was, maar blijkbaar hield ik het niet meer vol. Ik was op. Zij adviseerde mij om hulp te gaan zoeken. Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij Human Concern. Zij zetten hun ervaringsdeskundigheid in om anderen te helpen hun eetstoornis te overwinnen. Dat heeft mij zo enorm geholpen. Ik voelde mij helemaal begrepen. Eindelijk had ik niet het gevoel dat ik de enige was die zulke gekke dingen deed met eten. Gedurende mijn herstelproces heb ik mijzelf stapje voor stapje leren kennen. Ik ben erachter gekomen dat ik erg gevoelig ben, maar ook gevoelig ben voor wat anderen voelen of ervaren. Ik heb geleerd om naar mijn eigen gevoel te luisteren en vanuit mijn eigen behoeftes te lezen. Mijn systeemtherapeut heeft mij op een gegeven moment gezegd: Mensen komen en gaan in je leven, maar met jezelf ben je de hele tijd. Zorg dat je met jezelf kan leven, want met anderen ben je niet de hele tijd. Dit heeft mij wakker geschud om maar keer op keer te denken wat anderen van mij vinden.
Elke morgen schrijf ik mijn gedachtes en gevoelens op om er dan bewust van te zijn en mijn dag ernaar in te vullen. Natuurlijk komen er dan ook wel eens negatieve gedachtes naar boven over mijn lichaam, maar dit zie ik dan als een teken dat er iets in mijn leven gaande is, dat niet goed gaat.
Je bent het waard om te voelen wat jij voelt en om van jezelf te mogen houden!
Liefs, Marlous”
Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen, Marlous.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!
♥
