Het is weer tijd voor “Openhartig”, waarin ik om de week een openhartig verhaal van een lezer deel. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn relatie met sporten en/of eten. In het verleden en nu. Inspirerende verhalen, waar het vooral gaat over een tijd die nu achter diegene ligt.
Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 32 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Kaya haar verhaal. Ze is nog jong (15 jaar), maar wat een stappen heeft ze al gezet. There she goes!
“Al vanaf jongs af aan doe ik aan sport. Het begon met ballet en zwemles en daarna deed ik aan hockey en tennis. In mijn gezin heeft gezondheid en sport altijd wel centraal gestaan. Door mijn ouders werden we gestimuleerd om te gaan sporten en ze zorgden er ook voor dat we gezond eten.
Mijn eetstoornis is er langzaam ‘ingeslopen’ als het ware. Het begon met een opmerking van mijn vader die zei dat ik wel een beetje mollig begon te worden. Dit was totaal niet gemeen bedoeld, maar meer uit zorg en om mij te motiveren weer iets gezonder te gaan eten. Het was toen bijna zomervakantie en mijn hockeytrainer kwam met een hardloopschema om je conditie een beetje op peil te houden tijdens de zomerstop. Dit leek me wel leuk en handig dus begon ik fanatiek aan het schema zodra de vakantie begon. Na de vakantie ging ik naar de middelbare school en het hardlopen vond ik eigenlijk best leuk en dus bleef ik dat doen naast het hockeyen en tennissen.
Ik begon steeds meer te sporten en op een gegeven moment trainde ik zeven dagen per week. Ook kreeg ik gedurende die tijd een vriendje. Ik was helemaal verliefd op hem. Maar na een tijdje liep het niet meer zo lekker en kwam ik erachter dat ik niet het enige meisje was waar hij mee bezig was. Daar was ik echt kapot van en ik begon sport ook als uitlaatklep te gaan gebruiken. Op een gegeven moment zei hij tegen mij, samen met een vriend, dat ze mij wel een beetje te dik vonden. Ik was dat totaal niet maar je kan je voorstellen dat dit mij als jong meisje heel erg raakte, vooral omdat ik nog steeds een zwak had voor die jongen.
En hier begon de eetstoornis echt te gaan spelen, ik begon steeds vaker en langer te hardlopen en ook met eten begon ik te klooien. Ook kreeg mijn beste vriendin toendertijd een relatie met mijn ex vriendje. Op een gegeven moment stopte ook mijn menstruatie en ik kreeg ook steeds meer depressieve gedachten. Ik deelde dit met mijn ouders en we besloten naar de huisarts te gaan. Hij begreep mij niet helemaal maar ik kreeg een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Daar werd mij verteld dat ik een eetstoornis had, ik had wel eens van deze ziekte gehoord maar ik begreep er niet veel van. Toen heb ik drie jaar lang lopen knokken tegen mijn ziekte. Dit ging echt met vallen en opstaan. Sinds vorige zomer gaat het echt weer stukken beter. Ik ben me gaan beseffen dat ik echt niet meer bezig wil zijn met die verdomde eetstoornis. Ik ben ook steeds meer naar mijn lichaam gaan luisteren.
Sinds de corona tijd ben ik ook begonnen met het slikken van antidepressiva, aan het begin vond ik dit best moeilijk maar inmiddels ben ik echt heel blij dat ik deze stap heb gezet. Ik voel me sinds lange tijd echt weer blij, ik heb veel lol en energie. Ook wou ik aankomen omdat ik voelde dat mijn lichaam in een soort ‘grijs’ gebied zat. Doordat ik een paar kilo ben aangekomen en goed blijf eten is gelukkig ook mijn menstruatie weer terug.
Wat ik vooral heb geleerd is dat ik gewoon weer wil genieten van het leven. Ik heb echt ingezien dat voor mij het leven met de eetstoornis mij echt niet gelukkig maakt.
Ik sport nog steeds echt fanatiek en kan wel moeilijk afwijken van mijn vaste trainingsschema. Ik eet over het algemeen heel gezond, maar dit is geen eetstoornis maar gewoon ikzelf die blij wordt van gezond vegan eten en het ook heerlijk vind. Ik ben niet meer de hele dag bezig met eten en hoeveel ik moet bewegen, wat me zoveel vrijheid geeft. Ik zou wel nog iets flexibeler rondom sport willen worden alleen ik heb de afgelopen jaren zo hard aan mijn herstel gewerkt dat ik hier gewoon met de tijd rustig aan wil gaan werken.
Eigenlijk wil ik alle meisjes die zitten met een eetstoornis een ding meegeven; Het leven is oprecht veels te mooi en leuk om te laten leiden door deze ziekte.“
Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen, Kaya.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!
♥
