HET IS...Openhartig

Openhartig #32: quasi-herstel

geschreven door Marit oktober 15, 2020 2 Comments
blog foto

Het is weer tijd voor “Openhartig”, waarin ik om de week een openhartig verhaal van een lezer deel. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn relatie met sporten en/of eten. In het verleden en nu. Inspirerende verhalen, waar het vooral gaat over een tijd die nu achter diegene ligt. 

Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 31 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Laurie (21 jaar) haar persoonlijke verhaal. There she goes!

“Wanneer alles op een bepaald moment in je leven onzeker is en je als perfectionist en controlfreak extra gevoelig bent voor eetstoornissen, dan kun je nóg zo hard roepen “dat je het niet zover laat komen”, maar op de één of andere manier kan het er toch zomaar insluipen. 

Drie jaar geleden ontwikkelde ik een eetstoornis. En hoewel ik me (gelukkig) vrij snel besefte dat het niet goed was en ik móest aankomen, heb ik hier nog lang mee gesukkeld. Ik kwam een aantal kilo bij, maar belande toen voor 2,5 jaar in een quasi-herstel. Ik at nét genoeg om niet af te vallen, maar veel aankomen was geen optie. Ik sportte ontzettend veel om mijn gewicht laag te houden. Hardlopen was al jaren een passie, maar dit verdween een tijdje. Het werd een “verplichting”. Ik hield dit vol tot januari 2020. Al die tijd was ik wel op een gezond gewicht, maar te laag voor míjn lichaam en ik was het dus nog altijd aan het proberen laag te houden door middel van veel sporten. Zóveel dat ik overtraind en geblesseerd raakte. Tevens kreeg ik steeds vaker last van depressieve gevoelens, gewoonweg omdat er geen energie meer in mijn lichaam zat. 

De afgelopen drie jaar dat ik hiermee worstelde, studeerde ik tegelijkertijd ook aan de universiteit. Diergeneeskunde om precies te zijn, dus de biologische kant van ondervoeden en over-trainen begrijp ik maar al te goed.
Sinds januari zag ik in dat ik zo niet verder kon. De depressieve gevoelens, huilbuien en oververmoeidheid namen de overhand. Met behulp van een coach ging ik hiermee aan de slag en al gauw bleek dat dit allemaal niet zo snel opgelost leek te zijn. In een wereld waarin presteren de norm is, is het onwijs lastig om een stapje terug te doen.

Tegelijkertijd kwam Covid-19 en werd ik verplicht om thuis te zitten, mét mijn eigen gedachten en zonder mogelijkheid tot trainen (en dus mijn hoof te legen) vanwege mijn blessures. Tevens was er een constante onzekerheid rondom de studie. Het voelde allemaal heel erg alsof ik op de bodem van een put lag, zonder energie & geen idee had hoe ik mezelf terug kon vinden om weer omhoog te kunnen klimmen. 

Gelukkig kreeg ik met vallen en opstaan, steeds een beetje meer van mezelf terug. Het ging (en gaat) zeker niet in een lineair stijgende lijn en dat is helemaal oké. Ik neem veel rust en mijn blessure is zo goed als verdwenen, ik ben meer tevreden met mezelf en daardoor ook extra voorzichtig met mijn lichaam. Hardlopen is gelukkig weer terug een passie geworden.

Mijn batterij is weer bíjna helemaal opgeladen en mijn “eigen-ik” heeft zichzelf weer ongeveer teruggevonden. Dankzij Covid-19 heb ik een stapje terug durven doen om voor míjzelf te kiezen en voor het laatste stukje herstel te gaan. Ik hoop dat ik met mijn verhaal een inspiratiebron kan zijn voor iedereen die óók in quasi-herstel zit, problemen heeft met eten of teveel sport om slank te blijven. Durf een stapje terug te doen en voor jezelf te kiezen. Het is veel mooier aan de niet-obsessief sportieve/ niet-dieet kant van het leven.

Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen, Laurie.

Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!

2 Comments

Ines oktober 20, 2020 at 22:53

Wauw, wat een herkenbaar verhaal. Ik ben dan wel vanwege de depressieve gevoelens en de drang van sporten en presteren zo hoog was toch naar een kliniek, U-center gegaan, maar daarna inderdaad dankzij covid-19 een stap terug kunnen doen en mijn nieuwe patronen kunnen blijven volhouden. Zonder altijd maar moeten en mezelf verplichtingen op te leggen. de blog van Marit heeft er aan bijgedragen om weer verantwoord te gaan eten 🙂 bedankt voor het delen van je verhaal!

Antwoord
Marit november 9, 2020 at 11:55

Wat super mooi om te lezen Ines, bedankt voor je reactie! 🙂

Antwoord

Laat een comment achter

Mijn andere blogs



Volg op Instagram