HET IS...Openhartig

Openhartig #31: te oud voor een ongezonde relatie met sporten en eten

geschreven door Marit oktober 1, 2020 0 comments
Openhartig

Het is weer tijd voor “Openhartig”, waarin ik om de week een openhartig verhaal van een lezer deel. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn relatie met sporten en/of eten. In het verleden en nu. Inspirerende verhalen, waar het vooral gaat over een tijd die nu achter diegene ligt. 

Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 30 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Marit (29 jaar) haar persoonlijke verhaal. Niet alleen naam- en leeftijdsgenoot, ook een herkenbaar verhaal. There she goes!

“Een ‘eetprobleem’ durf ik het nog steeds niet te noemen maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik een gezonde relatie met eten / sporten heb (gehad). 

In 2016 is mijn moeder van een gezonde Hollandse vrouw (type: overal op de fiets naartoe, boterhammen met kaas, geen alcohol en niet roken) gedegradeerd naar doodzieke kankerpatiënt en weer gepromoveerd naar ‘schoon verklaard’. Een heftig jaar waarbij we noodgedwongen met ons neus op ’t feit werd gedrukt dat gezondheid écht het allerbelangrijkste is in het leven. 

Ik ben nooit te zwaar geweest en heb vroeger vrijwel altijd alles kunnen eten wat ik wilde, tot ik mezelf ineens, té dik vond. Ik wilde er alles aan doen wat er in mijn macht lag om ‘gezond’ te zijn. Het onverwacht ziek worden van mijn moeder heeft dit enorm geprikkeld. Want als je lichaam je van de een op de andere dag je zo in de steek kan laten, dan voelde ik de verantwoording om er immers alles aan doen om zo gezond mogelijk door het leven te gaan. Ergens voelde het alsof ik dit verplicht naar mijn moeder toe was. 

Alles ging heel langzaam. Ik breidde het sporten van 2/3 x per week uit naar 4/5 x per week. Ik bootcamp, loop hard en trainde 2 x per week met een personal trainer die mij veel heeft geleerd over de ‘juiste’ voeding. Hiermee begon het calorieën tellen en de wekelijkse weeg momenten werden extreem belangrijk. Deze controle werd uiteindelijk obsessief. Het sloop erin, ondanks dat ik mezelf altijd voorloog ‘’dat mij dit nooit zou overkomen’’. Ik maakte mezelf wijs dat dit soort problematiek hoorde bij de pubertijd, niet bij iemand die toen de 25 allang was gepasseerd. 

Minder eten en meer sporten werd mijn houvast en het wekelijkse weegmoment werd al snel een dagelijkse obsessie. Ik boekte langzaam progressie en in een jaar tijd ben ik ruim 11 kilo afgevallen en daalde mijn vetpercentage tot onder de 18%. 

Mijn omgeving begon het wel op te vallen dat ik erg ‘gezond’ was en veel sportte. Maar ik had oogkleppen op voor de (eigenlijk opvallend weinig) opmerkingen die ik hier over kreeg. Mensen lieten me maar gaan, vertrouwden er waarschijnlijk op dat het zo’n vaart niet zou lopen. Misschien omdat ik volwassen (en dus verstandig?) ben. En de maanden en uiteindelijk jaren kropen voorbij. Alle – al zo vaak bij anderen gelezen – verhalen waren ook in mijn geval waar. Geen ruimte voor spontane dingen wanneer het eten of drinken betrof, trainingen werden áltijd uitgevoerd, ongeacht hoe ik me voelde, wat voor weer het was of op welk idiote tijdstip het uitgevoerd moest worden, alles wat ik in mijn mond stopte rustte eerst op de keukenweegschaal (inclusief de meest gezonden items), het onbegrepen gevoel van mensen als ze dan toch voorzichtig commentaar gaven, hardlooprondes werden langer, bootcamplessen intenser en ga zo maar door. 

Er zijn tientallen momenten geweest waarvan ik nú weet dat het niet gezond meer was, maar daar op dat moment heilig van overtuigd was dit wel te zijn. Sterker nog, ik dacht er niet eens over na, het ging gewoon zo. Denk aan het aanschaffen van een reisweegschaal omdat ik dit écht als eerste in mijn koffer moest stoppen, dat ik in de stromende regen -met gevaar voor eigen leven- langs een verkapte Noorse snelweg heuvel op en af heb hardgelopen, dat ik na een avondje uiteten minimaal een halve marathon moest rennen (en dan natuurlijk ook in een bepaald rap tempo) om een toetje en de wijn te compenseren, dat ik met honger s’ochtends nuchter aan een training begon omdat ik die grammen kwark van het ontbijt niet extra bij het weegmoment wilde zien….En dan heb ik het überhaupt nog niet eens over hoe een getal mijn humeur (zowel positief als negatief) volledig kon beïnvloeden.  

Inmiddels wint mijn verstand het iets vaker van mijn gevoel, maar zoals zoveel  schrijvers van de ‘openhartig’ verhalen zeggen, ik ben er nog niet. De bewustwording is naar mijn idee stap één.

Ik ben nog steeds van mening dat het belangrijk is om te doen wat er in je macht ligt om gezond door het leven te gaan, maar geloof er inmiddels steeds meer en meer in dat een glas wijn of een bitterbal óók bijdragen aan een (mentaal) gezond leven.”

Bedankt voor jou inspirerende verhaal, Marit.

Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!

Laat een comment achter

Mijn andere blogs