HET IS...Openhartig

Openhartig #30: fit en gezond voor de buitenwereld

geschreven door Marit september 17, 2020 2 Comments
blog foto

Het is weer tijd voor “Openhartig”, waarin ik om de week een openhartig verhaal van een lezer deel. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn relatie met sporten en/of eten. In het verleden en nu. Inspirerende verhalen, waar het vooral gaat over een tijd die nu achter diegene ligt. 

Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 29 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Romy (27 jaar) haar persoonlijke verhaal. There she goes!

“Dat zwaar beladen woord wat niet zo zwart-wit is als velen wellicht denken: een eetstoornis. Er zijn namelijk velen vormen waarin het zich kan uiten. Iemand kan er heel fit en gezond uitzien voor de buitenwereld, maar van binnen elke dag een grote strijd voeren met voeding. Zo ging dat ook bij mij.

Degenen die mij goed of al lang kennen zal het niet verbazen dat ik al sinds jaar en dag worstel met mijn gewicht. Mijn relatie met voeding is al zo lang als ik me kan herinneren vrij ingewikkeld. In de zin dat ik al vroeg bezig was met op mijn eten letten. Het hielp ook niet mee dat ik mijn vroege tienerjaren inging met wat overgewicht, met pesterijen als gevolg.

Na jaren van strijd met mijn gewicht en niet tevreden zijn besloot ik op mijn 18e het roer om te gooien. Ik was vastberaden heel veel te gaan sporten en alleen nog maar gezond te gaan eten. Zo gemotiveerd als ik was, stond ik zes keer per week in de sportschool en ik viel erg veel af. Het begon anderen natuurlijk ook op te vallen en ik kreeg complimenten. Dan was ik vast wel goed bezig toch? 

Waar ik begon met cardio vond ik steeds meer mijn weg in krachttraining wat ik meteen super leuk vond. Na zo’n drie jaar in de sportschool kwam ik in aanraking met crossfit en ik was verkocht! Nu, na drie jaar ben ik dat nog steeds. Ik train met liefde vijf keer per week.

Maar ja, met fanatiek sporten komen ook bepaalde doelen kijken en die had ik.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik nam een coach in de hand die me zou helpen met mijn voeding. Mijn doel? Een heel laag vetpercentage. 

Zo begon ik met het bijhouden van mijn calorieën en eerlijk is eerlijk, het werkt, maar het is heel tricky wanneer je mindset niet goed is en je het om de verkeerde redenen doet. Namelijk: dán ben ik vast gelukkig en goed genoeg. Ik behaalde mijn doelen en mijn vetpercentage was 13%. Voor de beeldvorming: een gezond vetpercentage voor vrouwen ligt tussen de 20 en 30%.

Je zou denken dat ik na het behalen van mijn doel tevreden zou zijn, maar zo ervaarde ik het niet. In plaats daarvan was ik eigenlijk alleen maar bang dat het weer achteruit zou gaan. Kortom, mijn geluk hing af van een getal op de weegschaal, wat uiteindelijk zorgde voor angst het niet te kunnen behouden. Intussen had het natuurlijk ook heel veel invloed op mijn privé leven, omdat ik niet meer graag mee deed aan sociale activiteiten. 

Ik kreeg van mensen om me heen opmerkingen of ik niet erg dun werd maar daar was ik het uiteraard niet mee eens.
Ik vond dan dat men me gewoon niet begreep. 

Nu, zo’n 2,5 jaar verder, heb ik zeker stappen vooruit gemaakt, maar ik ben er nog niet. Ik tel nog steeds mijn calorieën. Niet omdat ik voor een specifiek doel train, maar puur om het feit dat ik dan de controle heb. Uit angst dus… Spontane etentjes? Forget it. 

Ik besefte dat dit anders moest en vooral dat ik dit anders wíl . De druppel was toen ik op een maandag ochtend in paniek raakte, omdat mijn ouders spontaan buiten de deur wilden ontbijten. Maar daar was ik nou net even niet op voorbereid. Dit zorgde voor acute ERROR in mijn hoofd. Dit moest nu toch echt afgelopen zijn, want waar hébben we het over?

Eindelijk heb ik de stap gezet om er professionele hulp bij te zoeken. Niks om me voor te schamen, maar zoals je kunt lezen heeft het een flinke tijd geduurd om het probleem alleen al te erkennen. Ook voor de mensen om me heen was het moeilijk, omdat het sommigen echt wel opviel. Het is ontzettend goed te verdoezelen en goed te praten. Zo bekende mijn moeder dat ze er slapeloze nachten van heeft gehad maar simpelweg niet wist wat ze moest doen. Het is een vrij ontastbaar probleem en zolang je het zelf niet erkent, kun je natuurlijk niet geholpen worden.

Wat mij ontzettend geholpen heeft, is zien dat ik niet de enige ben die hiermee dealt. Doordat ik een soortgelijk verhaal las bij een meisje op Instagram die ik al een tijdje volg, voelde het oké om hulp te zoeken en het gaf me het laatste duwtje die ik nodig had. Ik besefte dat het niet zwak is en dat ik het niet alleen hoef te doen. Daarom ook mijn keuze om mijn ervaringen te delen zodat ik dat hopelijk ook voor iemand anders kan betekenen. 

Via Isapower praat ik om de twee weken met een ervaringsdeskundige en ik kan nu al zeggen dat het me veel inzichten heeft gegeven. Het is fijn om met iemand te praten die oprecht begrijpt wat er in je hoofd omgaat. 

Het leven en eten is veel te leuk en lekker dat het zonde is om er niet van te kunnen genieten!

Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen, Romy.

Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!

2 Comments

Anouk september 18, 2020 at 15:30

Ik reageer eigenlijk bijna nooit, maar vind dat ik hier wel even op in moet gaan. Een gezond vetpercentage voor vrouwen is zeker geen 20%! Atleten hebben een vetpercentage van 14-20%. Om te voorkomen dat al jouw volgers massaal denken, dat 20% de richtlijn is.

Antwoord
Marit september 20, 2020 at 10:23

Hi Anouk, bedankt voor je berichtje en goed dat je het zegt. Ik heb het gelijk aangepast!

Antwoord

Laat een comment achter

Mijn andere blogs



Volg op Instagram