Het is weer tijd voor “Openhartig“! In dit rubriek deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 28 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Imi (34 jaar) over heftige, persoonlijke verhaal. Ze vertelt over hoe atletiek haar passie was, totdat ze ziek werd. Niet alleen kreeg ze te horen dat ze CVID had, ook werd er later kanker geconstateerd. Juist hierdoor werd ze super fanatiek en wilde ze de wereld laten zien hoe je dit aanpakte. Fietsen en crossfit zorgen ervoor dat ze zich sterker dan ooit voelt. Lees haar hele verhaal hieronder.
“Ik ben Imi, 34 jaar en moeder van twee jonge, prachtige kinderen. Ik ben leerkracht in het basisonderwijs en heb een passie voor sport en lekker eten. Als jong meisje was ik gezond. Ik woonde met mijn ouders en broer in Nederhorst den Berg en verhuisde naar Almere. In Almere ontdekte ik atletiek, dat werd mijn passie. Vooral de sprint was mijn onderdeel.
In het eindexamenjaar van de middelbare veranderde er veel. Ik werd ziek, kreeg naast de ziekte van Pfeiffer een aantal keer een dubbele longontsteking, blaasontstekingen en viel enorm veel af. Daardoor kon ik nauwelijks naar school en atletiek was in één klap voorbij. Toen ik voor de vierde keer in dat jaar een dubbele longontsteking had trok mijn huisarts aan de bel en werd ik doorgestuurd naar het UMC in Utrecht. In het UMC Utrecht is een afdeling immunologie. De artsen daar hebben kennis, nemen de tijd voor je en nemen je serieus. Bij klachten pakken ze altijd meteen door.
Er werd CVID geconstateerd. Common variable immunodeficiency (CVID) is een immuunstoornis. Ik heb een verlaagde hoeveelheid antistoffen in mijn bloed. Hierdoor ontstaat een verhoogde gevoeligheid voor infecties, waarbij herhaalde of chronische luchtweginfecties op de voorgrond staan. Daarnaast hebben veel mensen met CVID last van chronische vermoeidheid. Mijn lichaam werkt hard aan het oplossen van infecties zonder resultaat en dat kost een hoop energie.
Jaren slikte ik antibiotica maar dat hielp op een bepaald moment niet meer. Ik had de zoveelste dubbele longontsteking en was vreselijk ziek. Alleen een flinke dosis antibiotica via infuus begon na een tijd te werken. Ik was moe, maar nachten van 12 uur slapen hielpen niet. Vanaf het tweede jaar op de PABO moest ik overstappen op immunoglobuline. In de praktijk kwam het erop neer dat de huisarts eens in de drie weken een infuus kwam aanleggen. Dan liep ik een paar uur met een infuuspaal door de woonkamer terwijl de immunoglobuline (eiwit gezuiverd uit donorbloed) naar binnen drupte. Zo’n infuus aanleggen doen huisartsen blijkbaar niet heel vaak. Het aanprikken verliep de ene keer makkelijk maar soms zat het infuus pas bij de zesde poging. Blauwe armen waren het gevolg. Ik ben zelfs eens in de supermarkt aangesproken met de vraag of thuis alles wel goed ging en dat als ik werd geslagen er hulp bestaat voor dat soort situaties! Lukte het aanprikken echt niet, werd er een ambulance voorgereden om te prikken. Dankzij de immunoglobuline had ik ongeveer eens per jaar een luchtweginfectie.
Maar toen kreeg ik nóg een keer pech. Een verdikking in mijn keel die er al een tijd zat bleek schildklierkanker te zijn. Ik was net afgestudeerd als juf en zou beginnen aan mijn eerste echte baan, maar dat moest wachten. Een operatie waarbij mijn schildklier volledig verwijderd moest worden en een behandeling met radioactief jodium was nodig om de kanker uit mijn lijf te krijgen. Naast de medicijnen voor CVID slik ik nu dus ook Thyrax, ter vervanging van het hormoon dat normaal je schildklier aanmaakt.
Vanaf het moment dat ik hoorde dat ik kanker had, werd ik fanatiek. Ik zal de wereld eens laten zien hoe je dit aanpakt was mijn gedachte. Zodra de hechtingen uit mijn keel waren zat ik op de spinningfiets. Ik kwam in aanraking met Alpe d’HuZes. Nu had ik een mooi doel. Na 50.000 euro ingezameld te hebben vertrokken mijn vader, Thomas en ik naar de Alpe. Daar ontmoette ik veel mensen die kanker hadden of hebben gehad. Meerdere jaren heb ik meegedaan aan Alpe d’Huzes met als hoogtepunt de samenwerking met Radio 2. Radio 2 zocht zes jongeren die kanker hadden of hadden gehad. We werden door de radio gevolgd tijdens voorbereidingen van de Alpe d’HuZes en op de dag zelf fietste er een leuke reporter mee omhoog zodat we live te volgen waren. Van deze zes jongeren zijn er ondertussen drie overleden en dat laat zien hoe belangrijk het is om te genieten van je leven, en dat je gezondheid eigenlijk het belangrijkste is dat er bestaat op deze aardbol.
Of de kanker een gevolg is van de immuunafwijking weten de artsen niet met zekerheid te zeggen. Er zijn studies die aantonen dat er wel degelijk een verband is tussen immuunafwijkingen en schildklieraandoeningen. Helaas zijn er te weinig mensen met CVID om er iets over te kunnen zeggen.
Altijd heb ik het idee gehad dat het bij anderen erger is. Bij mij valt het wel mee. Ik had dan wel kanker gehad, maar een vorm die goed te behandelen valt. Ik heb dan wel een immuunafwijking en moet 1x in de 3 weken aan het infuus, maar mensen met nierproblemen en dialyse hebben het veel zwaarder dan ik. Wel had ik het gevoel dat mijn lijf het had laten afweten. Hier moest ik sterker uitkomen. Het fietsen zorgde ervoor dat mijn conditie weer op peil kwam. Soms was ik zo moe, dan had ik echt geen zin om van de bank af te komen. Maar door het sporten krijg je uiteindelijk meer energie. Het fietsen zorgde er ook voor dat ik minder moe werd.
Toen ontdekte ik CrossFit. CrossFit zorgt ervoor dat mijn lijf sterk is. Alle uitdagingen ga ik aan omdat ik op deze manier aan mijzelf bewijs wat ik allemaal kan. Veel mensen hebben niet eens door dat ik chronisch ziek ben en geen schildklier meer heb. Ik leg mij er niet bij neer. Genieten is zo belangrijk! Genieten van mijn kinderen, mijn man, mijn familie, reizen, lekker eten, lesgeven en het sporten. Ik voel mij fysiek heel sterk en zo’n sterk lijf is heel prettig en welkom na al dat ziek zijn. Alles kan ik aan, kom maar op!
Veel mensen hebben mij de afgelopen jaren aangemoedigd mijn verhaal te delen om anderen te inspireren. Mij leek het nooit zo’n bijzonder verhaal, maar sinds kort ben ik toch een blog begonnen in de hoop anderen te inspireren een zo actief en gezond mogelijk leven te leiden. Als je het leuk vindt kun je mij volgen via mijn website www.fitfoodandfamily.nl of via Instagram www.instagram.com/fitfoodandfamily_nl.”
Bedankt dat jij jouw super mooie, inspirerende verhaal wilde delen, Imi!
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!
♥
