Het is weer tijd voor “Openhartig“! In dit rubriek deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 26 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Rodee (21 jaar) haar persoonlijke verhaal. Zij vertelt over hoe blessures ervoor zorgden dat ze het gevoel had de controle te verliezen. Die controle zocht ze op een andere manier op, wat maakte dat ze op een gegeven moment erg obessief omging met eten en bewegen… Lees haar hele verhaal hieronder.
“Op het moment geniet ik met volle teugen van een druk leven, waarin ik een theaterstudie probeer te combineren met een gezonde levensstijl. Ik doe sinds een tijdje aan mealpreppen, en sport +/- drie uur in de week.
Helaas heb ik niet altijd een goede balans gehad. In mijn tienerjaren heb ik lange tijd een moeilijke relatie gehad met voeding en beweging. Van kinds af aan was ik al een fanatiek sporter, iets wat ik van huis uit mee kreeg. Hierdoor was sport een belangrijk deel van mijn leven en vooral iets waar ik ontzettend veel plezier uithaalde. Met eten was ik vroeger nooit zo bewust bezig; ik bewoog zo veel en was nog zo jong dat ik zonder problemen eigenlijk kon eten wat ik wilde.
Op mijn 10e kreeg ik mijn eerste blessure met een lang, moeizaam herstel (posttraumatische reflex distrofie aan mijn rechterenkel). In de jaren erna kreeg ik steeds meer tegenslagen van mijn lijf: van de ene chronische blessure in de andere, en ook nog een pijnlijke scoliose er bovenop. Waar ik eerst 6 dagen in de week trainde voor waterpolo, mocht ik plotseling niks meer. Hierdoor had ik het gevoel dat ik controle verloor over…? Het leven, mijn bewegingsdrang, mijn uitlaatklep en plezier. Dus ging ik die elders zoeken. Ik was obsessief bezig met voeding en greep elke mogelijkheid tot beweging aan – al was het maar traplopen.
Als ik er nu op terugkijk was dit natuurlijk een verkeerde manier om de dealen met de problemen die mijn fysieke klachten met zich mee brachten. Ook toen ik – na letterlijk jaren revalidatie – eindelijk weer een beetje kon sporten, was het vaak nog een compensatie voor wat ik had gegeten (grensgeval van orthorexia*). Maar, met behulp van fysio, een psycholoog en vooral heel veel geduld, ben ik er weer bovenop geklommen. Ik ben langzaamaan weer van mezelf gaan houden en mijn lijf gaan accepteren voor wat het zijn.
Over de laatste drie jaar heb ik mijn sporten weer kunnen opbouwen, van tien minuten in de week naar een geweldige drie uur! Ook ben ik me uit interesse gaan verdiepen in gezonde voeding en wat daarin voor mij wel of niet werkt. Zo heb ik nu voor mezelf een fijne balans gevonden waar ik me goed bij voel. Natuurlijk zijn er zeker nog moeilijke momenten en ben ik soms nog steeds zoekende naar ‘de ideale balans’. Maar dat is oké!
Als ik iets geleerd heb, is het om mezelf niet af te rekenen op de momenten dat het even minder gaat, maar even diep adem te halen, warm te douchen en me met een positieve mindset te herpakken.
Dit is mijn verhaal. Als je meer wil volgen van mijn ‘fitjourney’, kun je me op Instagram vinden @rodeetrieshealthy ! Dank jullie wel <3″
*Orthorexia is een (niet officieel erkende) eetstoornis waarbij de patiënt obsessief bezig is met gezond eten. In de documentaire Niet Gezond Meer van Jet van Nieuwkerk komt naar voren dat dit eetgedrag vaak gepaard gaat met (extreem/obsessief) sporten.
Bedankt dat jij je verhaal wilde delen, Rodee!
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen en hier anderen mee inspireren? Stuur me een mailtje voor meer informatie!
♥
