Openhartig #26: leven met lipoedeem

In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 25 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Ineke haar persoonlijke verhaal. Zij vertelt over hoe een opmerking haar kijk op haar eigen lichaam veranderde en aan het diëten sloeg. Het frustreerde haar dat haar gewicht op een gegeven moment niet lager werd, maar hoorde toen over lipoedeem. Lees haar hele verhaal hieronder.

“Ik was een jaar of 20 toen ik me voor het eerst druk maakte over mijn gewicht.
Ik weet het nog heel goed. Ik woonde al een paar jaar op kamers in Groningen, en at altijd waar ik zin in had. S’ochtends twee broodjes met hagelslag of pindakaas, tussen de middag vaak hetzelfde ritueel en mijn guilty pleasure was destijds penne met tomato frito als avondeten. Soms at ik eens fruit, vaak deed ik dat niet. Ik dronk cola en sinas, maar ook wijn, bier en andere alcoholische drankjes. Ik kocht koekjes, chips of snoepjes, wanneer ik daar zin in had. Tot mijn twintigste was alles so far, so good.

Tot het moment dat ik via via had gehoord dat een slank meisje de motiverende woorden had uitgesproken dat ze vond dat ik ‘wel dikke poten’ had. Ik schrok hier heel erg van. Ik ben vroeger nooit dik geweest, laat staan dat ik me ooit zo heb gevoeld. Sinds mijn pubertijd kreeg ik uiteraard meer vorm, maar ‘dik’ was ik nog nooit genoemd. Ik besloot om te beginnen met sporten. Ik schreef me in bij een sportschool en liep twee á drie keer per week hard. Er gebeurde wel iets maar voor mijn gevoel niet veel.

Mijn beklag deed ik bij mijn moeder. “Nou je kan ook kijken of een personal trainer je kan helpen” zei ze. “Waar moet ik dat in hemelsnaam van betalen?” riep ik verontwaardigd terug. En op diezelfde dag startte ik de zoektocht naar een geschikte personal trainer. Enkele weken later werd ik gewogen, kwam er een trainingsschema en kreeg ik een dieet voorgeschreven. Het viel me rauw op mijn dak, maar ik was gemotiveerd. Niemand zou mij hierna ooit nog dik noemen.

Maanden gingen voorbij en ik ging voor een half jaar op uitwisseling naar Philadelphia. Het eerste wat ik deed toen ik daar arriveerde, was op zoek gaan naar de dichtstbijzijnde sportschool. Ik schreef me in, had een super relaxed rooster met alleen maar middag en avond lessen, waardoor ik iedere ochtend om 9 uur in de sportschool was. Zeven dagen per week. Het eten wat er in de kantine werd geserveerd wilde ik eigenlijk niet eten. S’ochtends een beetje yoghurt met fruit, wat noten en een appeltje mee voor tussen de middag en s’avonds een bordje groente en af en toe een stukje vlees. Ik ging nooit op stap, dronk geen alcohol en rookte niet. Ik leefde als een echte fitgirl.

Toen ik na een half jaar weer thuis kwam woog ik 70 kilo. Ik had een smal bovenlichaam en een breed onderlichaam. Het frustreerde me. Ik was inmiddels 23 en toen ik begon met sporten zat mijn gewicht op 89 kilo. Ik wilde zo graag 60 kilo wegen. Dit was het streefgewicht in verhouding met mijn lengte. Maar na zo’n zwaar half jaar wist ik ook niet meer wat ik zelf moest doen.

Enkele weken later kreeg ik een artikel doorgestuurd over lipoedeem. Lipoedeem is een chronische aandoening en betekend letterlijk vetzwelling. Het komt voornamelijk voor bij vrouwen en ontwikkeld zich na hun pubertijd. Hierbij ontstaan plaatselijke vet ophopingen (voornamelijk in de benen, maar ook in de armen). Er is nog veel onduidelijk over hoe deze ziekte precies tot stand komt, maar ik herkende mezelf wel in alle symptomen: veel sporten maar niet afvallen, zware benen, snel blauwe plekken, dikke enkels & cellulitis. Ik besloot naar de huisarts te gaan. Deze verwees me door naar de huidtherapeut en al snel werd het duidelijk: ik had inderdaad lipoedeem.

Toen veranderde het een en ander. Ik kreeg therapie door middel van lymfdrainage en massages. Ik kreeg steunkousen en een speciale compressie broek, die compleet voor me op maat werden gemaakt. Ik moest zorgen dat ik iedere dag voldoende bewoog en zo weinig mogelijk koolhydraten at. Maar het belangrijkste was: ik moest mezelf accepteren. Ik moest accepteren dat wat ik ooit zou doen in mijn leven, ik nooit 60 kilo zou gaan wegen, al at ik een stukje sla per dag. Nooit zou die vetophoping oplossen. Het enige wat ik kan doen is het uitstellen van het proces, zodat het niet erger wordt. 

Nu snap je vast wel dat er is een hoop veranderd is in de afgelopen jaren. En met name door de steun van de mensen die het dichtst bij me staan heb ik mezelf kunnen accepteren. Ik heb ontzettend veel zelfvertrouwen terug gekregen door de acceptatie dat het simpelweg niet anders gaat worden. Ik weeg mezelf inmiddels nooit meer (deels door zelfbescherming). Daarnaast heb ik inmiddels een gevarieerde levensstijl. Door de week probeer ik zoveel mogelijk gezond te eten en voldoende te sporten. Ik wissel salades af met gezonde wraps of andere lekkere gerechten. En in het weekend eet ik alles wat los en vast zit, ga ik op stap, drink ik bier, wijn en gin tonics, rook ik wat sigaretten en bestel een pizza quattro formaggi met knoflooksaus en sambal (dit is echt een aanrader) als ik om 5 uur uit de kroeg kom rollen. Ik heb vrienden om me heen van wie ik hou en bij wie ik altijd terecht kan, dat is voor mij veel meer waard dan mijn gewicht. Want ik mag dan wel ‘dikke poten’ hebben, maar ik heb tenminste wel een fantastisch leven!

PS. Herken jij jezelf in de symptomen van lipoedeem of wil je meer informatie over deze aandoening? Kijk op https://www.lymfoedeem.nl/lipoedeem/.”

Bedankt voor jouw inspirerende verhaal.
♥