In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 23 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze keer vertelt Patricia haar persoonlijke verhaal. Zij vertelt over hoe ze emoties probeerde weg te eten en haar overgewicht hierdoor. Na gesprekken met de psycholoog ging ze aan de slag met gezond eten en bewegen. Lees haar hele verhaal hieronder.
“Mijn eetprobleem ontstond 22 jaar geleden (ik was toen 12 jaar oud) tijdens de scheiding van mijn ouders. Mijn vader wilde mij helemaal niet meer zien en mijn moeder werd ook nog eens ernstig ziek in deze periode. Ik vond een stille vriend in eten.
Ik had doordat ik sportte altijd al een grote eetlust dus het viel mijn moeder in het begin niet op dat ik nog meer at dan normaal. Ik ging in twee jaar van een maat 38/40 naar een maat 54/56 en vond het eigenlijk wel prima.
Mijn emoties weg eten werd afgewisseld met periodes van helemaal niet eten. Hierdoor heb ik mijn lichaam zo erg verstoord dat het geen interne signalen meer registreert, zoals een hongergevoel of een gevoel van vol zitten. Ik at gewoon door mijn misselijkheid heen.
Toen mijn moeder een paar jaar geleden overleed aan een erfelijke hartziekte, moest ik voor controle naar de cardioloog. Ik moest allerlei testen doen, waaronder een fietstest. Hierbij viel ik flauw, omdat ik gewoon geen adem meer kon halen. Ook werd er bloed afgenomen, ik was bang voor de uitslag.
De cardioloog vertelde dat ik niet het erfelijke gen had, maar dat ik wel iets moest doen aan mijn conditie en gewicht, op dit moment woog ik bijna 160 kilo. Hij verwees me door naar een diëtiste, maar zij en ik lagen elkaar totaal niet. Elke keer dat ik bij haar langs moest, voelde het alsof ik op het strafbankje werd gezet. Dit gevoel veroorzaakte dat ik nog heftiger ging jojo-en tussen mijn emotie eten en helemaal niets meer eten.
Op een dieptepunt besloot ik dat ik niet verder meer wilde, ik dacht dat mijn omgeving beter af was zonder mij. Ik wilde eigenlijk stoppen met leven maar ik durfde hiervoor niet de stappen te nemen die je kan nemen en besloot een afspraak te maken met mijn huisarts.
Na een goed gesprek, waarin zij mij niet veroordeelde, adviseerde zij mij om met een psycholoog te gaan praten omdat de emoties opgelost moesten worden.
De eerste gesprekken met mijn psycholoog waren zwaar, ik schaamde me enorm en moest eerlijk bekennen dat ik hierdoor verder viel in het emotie eten. Zij veroordeelde mij niet maar accepteerde het eten als reactie op een dieperliggend probleem. Maanden gingen voorbij en langzaam verdween het emotie eten naar de achtergrond, kon ik vrij praten over mijn verleden en emoties en begon ik weer meer te bewegen. Ik begon het sporten weer leuk te vinden en kon hier mijn emoties in kwijt.
Ik ben nu een aantal jaar verder en ben ondertussen ruim 35 kg. afgevallen, ik ben op de goede weg naar een goede relatie met eten. Mijn eetprobleem zal altijd op de achtergrond aanwezig zijn, maar ik kan nu de juiste keuzes maken en heb de laatste drie jaar geen terugval gehad.
Ik ben gelukkig met de balans die ik nu heb in het eten en het sporten en heb het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kan.”
Bedankt dat jij zo open jouw verhaal wilde delen, Patricia.
♥♥
