In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 18 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze week het persoonlijke verhaal van Valérie. Zij vertelt over hoe ze elke dag sportte, naast een baan van 40 uur per week. Meiden op Instagram waren haar voorbeeld en ze werd ontzettend streng voor zichzelf en luisterde niet naar de signalen van haar lichaam. Uiteindelijk kreeg ze door de drukte en hoge eisen aan zichzelf een eerste paniekaanval en vlak daarna is er een burn-out geconstateerd. Lees haar hele verhaal hieronder.
“Al van jongs af aan ben ik altijd bezig geweest met voeding en sport. Ik was me er heel erg bewust van, omdat er in mijn familie veel mensen worstelen met overgewicht. Ik heb altijd één doel voor ogen gehouden: ik wil nooit zo worden als zij.
Wat begon als leuk bezig zijn met sport, voeding en toch af en toe die eetbuien, leidde tot obsessief bezig zijn met sport en fysieke uitputting.
Vanaf het moment dat ik begon met mijn afstudeerstage, zag ik hét moment om eindelijk weer fatsoenlijk bezig te zijn met sport en voeding. Tijdens mijn studie had ik namelijk veel moeite om een goede balans te vinden tussen het onregelmatige schoolritme, mijn bijbaan, mijn sociale leven en sporten. Hierdoor heeft sporten op een heel laag pitje gestaan. Maar doordat ik voor mijn stage 40 uur per week ging werken, kreeg ik weer een ritme en structuur in mijn leven waardoor ik het makkelijker vond om mijn bezoekjes aan de sportschool in te plannen.
Ik sloot een abonnement af bij de sportschool en ik probeerde wanneer ik maar kon naar de sportschool te gaan. Dit bouwde ik steeds meer uit en uiteindelijk ging ik iedere dag. Ik verzon doordeweeks smoesjes waarom ik na werk niet kon afspreken en in het weekend plande ik het om mijn sociale leven heen.
Instagram is een grote inspiratiebron voor mij geweest. Er was een tijd dat ik mijn figuur begon te accepteren zoals het is, maar door de opkomst van Instagram kreeg ik weer hoop. Ik ging meiden volgen die van verder kwamen dan ik, maar inmiddels wel 2 keer zo slank zijn door gewoon te sporten en gezond te eten. Ik ging hun voorbeeld volgen. Althans dat dacht ik. Ik ging mezelf fysiek totaal uitputten en vulde dit niet voldoende aan met mijn voeding. Ik streefde heel erg toe naar het motto: als ik mentaal wil, dan kan ik fysiek ook. Hierdoor werd ik te streng voor mezelf en luisterde ik totaal niet naar de signalen van mijn lichaam. Ik voelde me namelijk heel erg schuldig als ik een dag niet naar de sportschool was geweest.
Dit ritme, 40 uur per week werken, iedere dag sporten en een druk sociaal leven, heb ik uiteindelijk ruim twee jaar volgehouden totdat ik zo strak stond van de adrenaline en de spanning dat ik mijn eerste paniekaanval kreeg. Dit was een serieus teken van mijn lichaam. Een maand later werd er een burn-out geconstateerd. Het obsessief bezig zijn met sport is niet de oorzaak geweest. Ik zat mentaal totaal niet lekker in mijn vel en door te sporten hoefde ik hier even niet mee bezig te zijn.
Ik moest van de ene op de andere dag alles uit mijn handen laten vallen, zo ook het sporten. Ik moest rust pakken en vervolgens weer vanaf 0 beginnen met opbouwen. Na een flinke rustperiode, was het tijd om het sporten weer langzaam op te pakken. Het heeft me heel veel moeite gekost om me hier toe te zetten. Alles wat ik in die afgelopen tijd had opgebouwd was weg. Dat was zo frustrerend. Uiteindelijk heb ik dit gevoel losgelaten en ik heb de situatie geaccepteerd zoals die is. Ik heb mezelf herpakt en ik ben met “een minder strenge ik” naar de sportschool gegaan.
Nu probeer ik 2 à 3 keer per week te sporten. Het verschil met toen en nu is dat ik nu wél naar mijn lichaam luister. Ik bekijk het per dag en per week. Uiteindelijk wil ik het liefst weer 4 keer per week sporten, maar dat kan ik nu nog niet aan and that is okay. Het belangrijkste is dat ik nu weer met plezier ga sporten. Zonder de hele tijd bezig te zijn met mijn doelen. Het belangrijkste wat ik de afgelopen tijd heb geleerd is dat het allemaal gaat om zelfacceptatie. Zelfacceptatie vind je alleen van binnenuit. Al het andere is bonus. Zolang je van binnen tevreden bent over jezelf dan komt de buitenkant vanzelf. Die gedachte alleen al geeft heel veel rust.”
Bedankt dat jij jouw verhaal wilde delen, Valérie.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.
♥♥
3 Comments
Mooi stuk. Herkenbaar ook. Ik sliep ook niet meer door teveel trainen. Teveel cortisol en eigenlijk super gevaarlijk. Inplaats van ontspanning werd sport stress. Had het gelukkig ook door, en heb zelf ingegrepen. Ik hou het bij 3 keer per week trainen, maar ipv helemaal tot het uiterste te gaan is jezelf soms 70% geven ook prima. Daarnaast beweeg ik wel elke dag door te fietsen/zwemmen of lopen en ik weet dat dat gezond is, maar soms ook nog dwangmatig. Dat zou ik erg graag willen verliezen. Doe jij wel elke dag een hardlooprondje Marit? Of zitten er ook dagen bij dat je eigenlijk niks aan beweging doet?
Wat een mooi berichtje, Kelly. 70% en 3 x per week trainen is helemaal prima! Knap dat je naar je lichaam luistert.
Heb je een activity tracker? Mij helpt het om deze regelmatig ook NIET om te hebben, om gewoon niet zo bewust (en dwangmatig) te zijn van de beweging. Ik loop zeker niet elke dag hard, ik heb zo’n 2-3 rustdagen per week waar ik misschien wat op wandel of fiets, maar niet veel meer.
Oke. ook een mooie balans dus. Nee, iedereen moet het zelf weten, maar ik ben fel tegen die fitbits..activitytrackers, macrotellers etc. Luisteren naar je lichaam is lastig,maar als je hier bewust mee omgaat weet je precies hoe en wat kwa bewegen en eten. Geen apparaat die het beter weet.