In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al 14 andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Deze week het persoonlijke verhaal van Pauline. Zij vertelt over de pijn die ze van eten kreeg en werd gediagnosticeerd met PDS. Ze heeft haar levensstijl omgegooid en kan er nu veel beter mee leven, maar vindt dat er nog steeds veel onbegrip voor is. Lees haar hele, inspirerende verhaal hieronder.
“Mensen die mij van jongs af aan hebben meegemaakt, begrijpen niet hoe mijn levensstijl zo’n omslag heeft kunnen maken. Als kind was ik best een snoeper en tegen een tweede bord pasta zei ik geen nee. Het laatste jaar van de middelbare school veranderde dit volledig. Van die redband fruitduo verslaving bleef niks over en ook uit eten gaan was geen pretje.
Vrijwel na elke maaltijd kreeg ik last van enorme pijn. Ik kon dubbel slaan, huilen, nachten wakker liggen en velen dachten dat ik mij aanstelde. Na verloop van tijd begonnen mijn ouders te zien dat dit geen aanstellen kon zijn, want van dat tweede bord pasta ging ik naar een half bordje op een avond. We besloten naar het ziekenhuis te gaan.
Hier werd ik maanden getest op alle soorten allergieën die er zijn. Van een simpele blaastest tot een gastroscopie (ik bespaar je de details, het is geen fijn gevoel). Geen arts kon de oorzaak vinden. Nadat vrijwel alle testen langs waren gekomen kreeg ik de uitslag: “mevrouw, u heeft PDS, oftwel Prikkelbaar Darm Syndroom.” Ik vroeg wat ik kon doen om die druk op mijn buik te verlichten. Maar medicijnen voor PDS bestaan niet. Nee, het advies dat ik mee naar huis kreeg: ‘Mevrouw, u zult ermee moeten leren leven.’
Maar hoe kan je leven met het continue gevoel van een tailleband om je middel? Heb je die wel eens gedragen? Hartstikke leuk met een jurkje, maar dat gevoel als je hem een dag om hebt gehad en je hem eindelijk af kan doen. Nou stel je dat gevoel voor, alleen dan dat die riem nooit los kan.
Na veel frustratie ben ik uiteindelijk mijn weg gaan zoeken binnen PDS. Ik kwam er achter dat veel meer mensen kampen met deze klachten, maar dat niemand dezelfde oplossing heeft. Heel duidelijk werd genoemd dat: een gezond dieet, veel beweging en het uitbannen van producten waar jij op reageert, de beste oplossingen zijn om de druk te verlichten.
Sporten had ik altijd wel gedaan, maar was ik toevallig een jaar geleden mee gestopt. Mijn moeder en ik besloten samen 3x per week te gaan hardlopen en ook mocht ik 1x per week naar de sportschool. Zelf ging ik op zoek naar receptjes op internet die ik uit kon proberen. Al snel merkte ik dat wanneer ik een dag minder melk en brood had gegeten, ik ’s nachts beter kon slapen. Ook begon ik 6 kleine maaltijden te nuttigen in plaats van 3. Langzaam vond ik mijn weg en begon ik te wennen aan de gezondere levensstijl.
Toen ik op mijn 18euit huis ging heb ik mijn leven volledig ingericht op deze manier van leven. Ik ben mijn eigen recepten gaan schrijven, ben gestart met boksen en voelde me eindelijk weer mijzelf.
Een aantal maanden geleden kwam een vriendin naar mij toe met exact dezelfde klachten als ik een aantal jaar geleden had. Ik zei haar direct dat ze na de onderzoeken in het ziekenhuis, of ergens intolerant voor is, of PDS heeft. Voor haar hoopte ik het eerste, maar helaas werd het PDS. Ik heb haar alle tips gegeven die ik heb en ook is ze aan de slag gegaan met mijn recepten. Langzaamaan vindt ook zij haar weg.
Ondanks dat ik weer goed in mijn vel zit en geen nachten meer wakker lig, blijft PDS een enorme last. Niet alleen die band om mijn buik, die nooit weg zal gaan, maar ook het onbegrip van de buitenwereld doet mij soms enorm veel pijn. Mensen vinden me een overdreven gezondheidsfreak, vinden het ongezellig als ik de frituur oversla, zeggen dat ik moeilijk doe wanneer ik in een restaurant een vraag stel. Ze kunnen niet begrijpen dat ik mijn leven leef uit pure noodzaak. Natuurlijk snap ik dat het ‘anders’ is hoe ik leef, maar daar hoef je me niet om te beoordelen.
Door het schrijven van deze blog hoop ik dat er iets meer begrip komt voor dit vage, onverklaarbare darmsyndroom. Misschien herken jij je in de klachten en kunnen ze in het ziekenhuis geen verklaring vinden? Mocht je hulp en tips willen van iemand die PDS inmiddels onder controle heeft neem dan contact met mij op via mijn Instagram account @pauline_saeijs.”
Bedankt voor jouw verhaal, Pauline.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.
♥♥
4 Comments
@pauline,
Zo herkenbaar, hier ook al vanaf mijn 10de levensjaar laat van PDS. Ondertussen 17 jaar verder en heb het eindelijk onder controle coor zover het mogelijk is. Bewegen, gezond eten, voldoende drinken en slapen zijn voor mij echt vereisten. Stress is ook een factor die er veel impact op heeft!
Begrip vanuit de omgeving blijft lastig omdat mensen geen idee hebben van wat je voelt. Het is soms net alsof iemand je darmen aan het kneden is.
Ik ga je in elk geval volgen op Insta, inspiratie en herkenning is nooit weg.
Marit wat tof dat ook andere mensen hun verhaal mogen delen via jouw kanalen.
Groetjes Anneleen
Heel herkenbaar! Hier ook al ruim 18 jaar klachten, die alleen maar erger werden. Inmiddels gaat het redelijk met het Fodmap dieet, maar nog steeds bij lange na niet klachtenvrij. Men vergeet vaak dat er verschillende gradaties zijn, er zijn mensen met PDS die veel hinder hiervan ondervinden. Ik vind het jammer dat men zich niet realiseert dat de klachten individueel zijn, wat de één ervaart kan bij een ander weer heel anders zijn. Net als met voeding, niet iedereen reageert overal hetzelfde op!
Ik ben hardloopster, naast sportdiëtist en het vervelende vind ik dat men denkt dat het wel meevalt omdat ze me veel zien trainen. Je ziet niets aan mij, maar men weet niet van de hinder die je ondervindt door bijv. pitstops tijdens trainingen, ff spontaan ergens eten wat niet zomaar gaat en de buikklachten die bij mij dagelijks aanwezig zijn!
Ik vind het heel goed dat dit verhaal hier gedeeld word, meer openhartigheid is zeker niet verkeerd. Zelf post ik ook geregeld iets op mijn social media.
Fijn zoveel herkenning te lezen. Het commentaar dat ik krijg en iedere keer weer die uitleg die je dan toch weer geeft als je een bewuste keuze maakt om iets wel/niet te eten. Ben je op dieet en je sport zoveel. En dan weer uitleggen…..
Bij mij hebben ook de hormonen een flinke invloed op de pds samen met bijv. wedstrijdspanning. Maar ook gewoon stress momenten hebben er heel lang voor gezorgd dat ik dat soort dingen niet deed. De voor mij juiste voeding, sporten en af en toe naar de osteopaat helpen mij om de pds onder controle te hebben. Maar dat buik/bandgevoel is er altijd.
Hoi Pauline en anderen met buikklachten,
Ik heb ook vaak klachten ervaren en af en toe nog wel eens. Maar ik verdiep mij sinds kort in de Chinese voedingsleer en dan met name op de vijf elementenleer. Deze leer kijkt naar hoe je lichaam reageert nadat je gegeten hebt. In tegenstelling tot de westerse wijze die kijkt naar calorieën, voedingswaarden etc. Ik vind het enorm interessant en misschien kunnen jullie er ook iets mee.
Verder bedankt voor je open verhaal!