Om de twee weken deel ik een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al negen andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Vandaag vertelt een anoniem haar verhaal. Zij vertelt over hoe Anorexia Nervosa bij haar werd geconstateerd, maar zelf vond dat ze dit niet had. Ze is nu herstellende en deelt haar hele verhaal hieronder.
“Een paar jaar geleden voelde ik me steeds minder tevreden worden met mezelf. Op een gegeven moment bedacht ik dat dat de schuld van mijn lichaam was. Ik vond mezelf niet dik, maar ik was heel bang dat ik wel dik zou worden. Daarom besloot ik om wat meer op mijn eten te gaan letten. Ik stopte met snoepen en ik probeerde zo min mogelijk te eten en zo veel mogelijk te bewegen. Het gaf een fijn gevoel. Ik had het gevoel dat ik eindelijk ergens goed in was! Het lukte me steeds beter om minder te eten en uiteindelijk at ik alleen nog maar als het echt moest, bijvoorbeeld bij het avondeten, omdat het mijn ouders anders op zou vallen dat ik aan het minderen met eten was.
Ondertussen was ik afgevallen, maar mijn ouders maakte ik wijs dat dat kwam omdat ik aan het groeien was. Dat geloofden ze.
Na een tijdje verdween dat trotse gevoel na het weigeren van eten. Het was nooit goed genoeg en ik kon de hele dag alleen nog maar aan eten denken. Ik voelde me heel erg dik, ik had het gevoel dat ik nog nooit zo dik geweest was! Terwijl ik behoorlijk wat kilo’s lichter was dan in de periode toen ik me niet dik voelde. Mijn hoofd hield mij voor de gek. Maar dat had ik niet in de gaten.
Uiteindelijk begonnen mijn ouders zich zorgen te maken en belandde ik bij de kinderarts. Daar werd ik gewogen en mijn hartslag werd gemeten. Ze maakte zich erge zorgen, aangezien ik veel te licht was en mijn hartslag veel te laag was. Ik kreeg een eetlijst mee naar huis en ze zei dat ik over een week maar terug moest komen. Ook mocht ik niet meer naar school, niet meer lopen/fietsen, het enige wat ik mocht was zitten en liggen. In diezelfde week werd er een intake gepland. Ik kreeg de diagnose Anorexia Nervosa. Zelf was ik het daar helemaal niet mee eens, ik kon echt geen anorexia hebben, daar was ik veel te dik voor!
Die week thuis was verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat de diëtiste mij vet wilde mesten en dat dit een veel te grote lijst was voor mij. Het lukte me niet om de lijst te volgen en dat vond ik prima. Ik at al meer dan de weken ervoor dus ik wist zeker dat ik aangekomen zou zijn.
Toen kwam ik bij de kinderarts. Ik ging op de weegschaal staan en ik was lichter dan de week ervoor. Ik voelde me blij, gelukkig, ik ben niet nog dikker geworden deze week! Maar hier dacht de kinderarts anders over. Ze liep me opnemen in het ziekenhuis.
Daar lag ik dan, aan de hartbewaking in zo’n groot, wit ziekenhuisbed. Dat waren de twee verschrikkelijkste weken uit mijn leven! Ik had verschrikkelijk veel heimwee en ik verveelde me dood. Ook mocht ik niet douchen waardoor ik me heel erg vies voelde en ik moest ook veel eten. Ze dreigden dat ik een sonde zou krijgen als ik mijn lijst niet zou volgen, dus ik probeerde mijn lijst zo goed als wel te volgen. Alleen ik had genoeg smokkeltrucjes achter de hand die ik regelmatig gebruikte. En ‘s avonds, als ik hoorde te slapen, deed ik allerlei oefeningen om toch nog even wat calorieën te verbranden.
Na ruim twee weken mocht ik naar huis. Ook startte er therapie voor mij. Maar nog steeds had ik het gevoel dat er niks met me aan de hand was en dat het allemaal wel meeviel. Dus ik zette me nog niet echt in voor herstel. Ook ging ik naar een kliniek toe, daar deed ik heel braaf alles wat van me verwacht werd zodat ik zo snel mogelijk weer naar huis toe mocht. Dat lukte, dus na vijf weken was ik weer thuis. Maar in mijn hoofd was er nog niets veranderd. Ik had lijstjes in mijn hoofd van goed en slecht eten en daarnaast kwam er nog een obsessie bij; gezond eten. Ik speurde alle ingrediëntenlijsten af naar suiker en E-nummers. Als dat er op stond, was dat product per definitie ongezond. Ik deed alsof ik bezig was met herstellen en ging steeds meer calorierijke producten eten, maar in mijn hoofd praatte ik dat goed door alleen gezonde producten te eten. Uiteindelijk begon dat op te vallen en moest ik exposurelijstjes maken. Maar na het eten van een koekje voelde ik me zo enorm schuldig, dat ik de dag erna veel eten ging laten staan om dat goed te praten in mijn hoofd. Daardoor viel ik weer af en belandde ik weer in een kliniek. Maar nu zag ik wel in dat ik ziek was! Ik was al die gedachtes in mijn hoofd zat en ik wilde niet altijd met eten bezig zijn. Ook wilde ik wel aankomen als dat zou betekenen dat ik minder moe zou zijn, mijn haar niet meer uit zou vallen, ik geen last meer van obstipatie zou hebben, ik zou mogen sporten en ik het niet altijd meer koud zou hebben. De weken in de kliniek waren zwaar, maar het hielp wel.
Nu ben ik weer thuis en het gaat beter met me. Ik durf nu af en toe koekjes, taartjes of chips te eten, ik mag één keer in de week sporten, ik eet mee met het gezin in plaats van altijd wat voor mezelf te koken en ik voel me lichamelijk beter. Alsnog heb ik last van schuldgevoelens en onzekerheid, maar daar ben ik nu voor in therapie. Wel zijn er blijvende gevolgen van de eetstoornis. Namelijk dat ik nooit kinderen kan krijgen (terwijl dit echt van jongs af aan mijn grootste wens was) en dat ik mijn groeispurt gemist heb waardoor ik altijd klein zal blijven. Daar word ik elke dag aan herinnerd en daar ben ik heel verdrietig over. Waarom moest mij dit overkomen? Waarom zag ik niet eerder in dat ik slecht bezig was en mijn lichaam kapot maakte? Gelukkig gaat het dus stees beter en kan ik ook echt weer genieten van eten. Natuurlijk zit ik er af en toe echt even doorheen, maar over het algemeen zit ik lekkerder in mijn vel. Dus als ik het kan, kan jij het ook!”
Bedankt voor het delen van jouw verhaal, ik hoop dat het snel steeds beter met jou gaat!
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.
♥♥
2 Comments
wat stoer dat je dit vertelt!
Ik hoop voor je dat het steeds beter gaat!
Super goed dat je dit vertelt. Ik denk dat veel meiden met een eetstoornis strugelen. Het begin is voormij herkenbaar, maar gelukkig had mijn beste vriendin het optijd door en stapte naar me ouders. Eerst was ik natuurlijk heel boos daarover maar achter af heel dankbaar.
Ik hoop dat het steeds beter met je blijft gaan en je anorexia overwind <3