Afgelopen weekend was het eindelijk zover: samen met Joost & Viora liepen we de Tongariro Alpine Crossing! Volgens vele de meest spectaculaire hiken van het Noordereiland en dat kunnen we nu zeker beamen. Wat een geweldige dag was het en wat hebben we genoten. Ik neem je mee in onze dag!
Mount Tongariro
De berg Tongariro ligt zo ongeveer in het midden op het Noordereiland, tussen Auckland en Wellington in. De Tongariro Alpine Crossing wordt gezien als een van de spectaculairste hikes in Nieuw Zeeland. Je loopt namelijk over vulkanisch terrein, wat ontstaan is door uitbarstingen van de Mount Ngarahoe en Mount Tongariro.
Joost & Viora, een Nederlandse stel die op wereldreis zijn en waar we vier maanden geleden al een villa mee deelden op Bali, zijn sinds een paar weken ook in Nieuw Zeeland! Voor beide stond de Tongariro Crossing hoog op het lijstje, dus hoe leuk dat we het nu samen konden doen!
Vrijdag einde middag troffen we elkaar op een gratis camping (Kaimanawa Road Campsite), wat vlakbij Tongariro is. Bijkletsen, wijntjes, chippies en vooral een vullende en voedzame maaltijd, want die dag erna stond ons een pittige hike te wachten.
Tongariro Crossing
Zaterdag ging de wekker vroeg. Vanaf de camping reden we naar het einde van de Tongariro Crossing, waar we vervolgens na een bak warme havermout met z’n vieren in één auto naar de start van Tongariro Crossing reden (ligt 20 min uit elkaar). Wij dachten dat dit een super slim plan was, want zo hoefden we geen shuttle kosten te betalen (€20 p.p.). Aangekomen bij de start toch niet zo’n goed plan, want je mag er maar 4 uur parkeren. En voor de hike moet je al gauw 6 tot 8 uur rekenen. De mannen weer met de auto terug naar het eindpunt, Viora en ik heerlijk wachtend in het zonnetje aan de koffie. Kijkend naar alle mensen die aankwamen in de shuttle busjes en al van start gingen. Viora vertelde me dat er zo’n 3000-3500 mensen per dag deze hike doen. Dat zullen er ongetwijfeld een aantal meer zijn geweest op deze super zonnige zaterdag. Ach, gezellig toch?!
“That was the easy part”
De hike is 19,4 kilometer van begin tot eind (maar reken vooral op meer). Je gaat één kant op en loopt dus niet twee keer dezelfde route, fijn! De eerste paar kilometers gingen vrij makkelijk en langzaam omhoog. Easy as!
We hebben het ontzettend getroffen met het weer. Een zomerse, zonnige dag. Wel een aanrader om laagjes aan te trekken, want soms loop je in je hempje en nog geen minuut later trek je je winddichte jas aan. Er wordt op de route veel gewaarschuwd voor de weersomstandigheden “als het slecht weer (aan het worden) is, keer dan terug”. Wekelijks worden er twee mensen per helicopter gered. Dat zegt wat over de hike, maar vooral over hoe de weersomstandigheden kunnen zijn, vooral op zo’n hoogte.
“Devil’s staircase”
Na een dik uur lopen komen we aan bij de zogenoemde ”Devil’s staircase”. Trappen, ja. Omhoog lopen is sowieso zwaar, maar trappen vind ik nog zwaarder. Een super pittig stuk, maar het hoort erbij!
Na een dikke twee uur namen we een korte pauze om broodjes te eten. Het tempo zat er lekker in en de kilometers vlogen voorbij door het kletsen en de prachtig, wisselende uitzichten. Achter je zie je dee route die je net hebt afgelegd en om je heen prachtige bergen. Roestachtig rode, gele en groene bergen. Met een blauwe lucht. We zijn bijna op dezelfde hoogte als wat wolkjes.
Emerald Lake
Het derde uur was een pittig uurtje klimmen, namelijk het laatste stuk naar de top. Het pad is steeds goed loopbaar, maar hier op het laatste stuk ligt aardig wat grint. Gepaard met behoorlijk wat steilheid toch wel het pittigste stuk. Maar… dan heb je ook wat.
Op de top hebben we een prachtig uitzicht op de drie fel groene meertjes. Deze felle kleur wordt gecreëerd door het zonlicht wat weerkaatst door witte afzettingen van “mergel” op de bodem van het meer.
Her en der zie je ook de “rook”, die we eerder zagen in Rotorua, wat naar zwavel (rotte eieren lucht) ruikt. Mooi voor het effect, maar stinken dat het doet!
Nadat we even rustig hebben gezeten, hebben genoten van het uitzicht en Joost prachtige foto’s heeft geschoten, is het tijd om weer door te gaan. De tweede helft, oftewel de daling. Met als eerste stuk dat hele steile stuk aan de andere kant weer naar beneden. Op grint. Dat is dus gleidend/schaatsend de berg af. Maar daarna komen we op fijne loop paden. Soms nog een klein stukje omhoog, maar vooral naar beneden. Wat voor zo’n afstand best pittig is voor de tenen en knieën. Maar het pad is wel heel fijn. De laatste 4 kilometers loop je door het bos heen. Heel mooi, maar na, volgens de Fitbit, al ruim de 19,4 kilometer te hebben gehad, best pittig. Je denk steeds “we zijn er bijna”, maar da is nie.
Uiteindelijk kwamen we na zo’n 7 uur, 25 kilometer en 35.000 stappen weer terug bij de auto’s. Oh man, wat waren we kapot, maar zo voldaan!
Vanaf hier zijn we linea recta naar de supermarkt gereden voor koude biertjes en daarna naar Lake Taupo voor een frisse duik. Wat een fantastische dag was het en wat was het bijzonder om dit avontuur met z’n vieren te delen.
♥