In het rubriek “Openhartig” deel ik om de twee weken een inspirerend verhaal, geschreven door een lezer. Een persoonlijk verhaal waarin iemand open vertelt over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn persoonlijke verhaal (en de reden waarom ik ben begonnen met mijn blog). Na mij hebben nu inmiddels al tien andere meiden hun persoonlijke verhaal gedeeld. Super stoer en dapper!
Vandaag vertelt een Iris haar persoonlijke verhaal. Zij vertelt over hoe zij veel eten vermeed, bang om er ziek van te worden. Door te sporten kreeg ze weer vertrouwen in haar lichaam en durft nu steeds meer eten wel weer te eten. Hieronder haar hele verhaal.
“Daar sta ik dan aan de start van de 8 kilometer. Ik krijg kippenvel als ik al die mensen zie staan. Wauw, wat is dit onwijs mooi dat ik hier nu sta. De meute komt in gang en daar ga ik dan, over de startlijn. Ik zie al allemaal mensen langs de kant staan, ik voel me gedragen en kan wel huilen van geluk. “Wat gaat het lekker! Wat is dit gaaf! Ik kan dit!” Allemaal gedachten die door mijn hoofd gaan. En dan op weg naar de finish… de laatste 500 meter… ik hoor mijn naam en ik zie een collega. En door! Daarna hoor ik weer mijn naam, het zijn mijn schoonouders! Wat een verassing! Ik struikel bijna over mijn benen maar vervolg mijn weg. Zij zijn voor mij gekomen, wat vind ik dat fijn. En ja hoor, in 51 minuten en 28 seconden heb ik de missie volbracht, ik ben zo onwijs blij.
Voor iemand met overgeefangst en daardoor een haat-liefdesverhouding met eten is dit heel wat. Een jaar lang at ik alleen maar appelkoeken, appelmoes, soep, smoothies en fruit. Ik vermeed een hoop eten, omdat ik dat niet durfde. Stel je voor dat ik ziek zou worden door het eten. Dat ik zou moeten overgeven en dat ik dan nooit meer zou kunnen eten. Alcohol dronk ik al helemaal niet, want stel je voor dat ik dronken zou worden en dan moet overgeven of nog erger… een kater. Kip at ik amper, alleen als ik 100% zeker wist dat het gaar was. Soms temperatuurde ik zelfs de kip in de pan om zeker te weten dat de bacteriën dood waren.
Wat ik dan zoal at op een dag? Yoghurt, twee boterhammen als tosti en weinig avondeten of yoghurt. Om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen, nam ik een smoothie. Tussendoor een appelkoek, een zakje tomatensnoep of snoep. Want dat lustte ik dan weer wel. Ik was kotsmisselijk na het avondeten uit angst dat het niet goed was. Kauwgum en thee gaven mij steun na het eten. Maanden lang leefde ik op deze manier. En als ik angstig werd, dan nam ik een speciale homeopathische spray. In de hoop toch niet ziek te worden. Volgens mijn vriend was ik zwaar verslaafd, verslaafder dan iemand die rookt of alcoholist is. Ik at onwijs veel vitaminepillen om toch vitamines binnen te krijgen. Op deze manier had ik de controle. Thuis at ik huilend mijn avondeten. Ik wilde wel, maar mijn hoofd niet. Altijd vond ik wel iets wat niet goed voelde, waardoor ik nooit alles opat. Ik stelde voor mezelf altijd een doel wat ik moest eten en was trots als het lukte, maar teleurgesteld als het niet lukte. En nog steeds stel ik mezelf op mindere dagen een doel van wat ik moet eten.
Ik gooide het roer om door geen appelkoeken meer te kopen. Door af en toe een alcoholisch drankje te drinken. Door op de markt vis te eten. En door wat meer los te laten. Ik verlegde telkens mijn grenzen een beetje. Sporten gaf en geeft mij een beetje vertrouwen in mijn lijf. En door te sporten krijg ik ook meer honger waardoor ik meer eet. Onlangs lukte het mij gewoon om in een sterrenrestaurant negen gangen te eten! Inclusief wijn en daarna bleef ik daar slapen. Een hele overwinning aangezien ik nooit zonder mijn vriend slaap, ik nooit zes glazen wijn op een avond drink en niet wist wat ik zou eten. Het hele diner was een verrassing, maar wel een goede verrassing.
Zonder hulp van de psycholoog en het geduld van mijn vriend had ik het nooit gered. Ik eet nu gezond en normaal. Natuurlijk za ik mezelf in de gaten moeten houden, maar ik ben op de goede weg. Op het dieptepunt werd ik door iedereen aangekeken als ik te weinig at, nu hoef ik niet meer te liegen over mijn eten en kan ik weer zonder zorgen met mijn collega’s eten. Ik kan weer normaal leven.”
Bedankt dat jij jouw inspireerde verhaal wilde delen, Iris.
Wil jij ook jouw persoonlijke verhaal delen om anderen te inspireren? Via deze link kun je me mailen.
♥♥
1 Comment
Wat fijn dat het weer de goede kant op gaat! Knap dat je het zo durft te delen!