Van obsessief naar fit

De laatste tijd krijg ik weer veel mails in mijn inbox met vragen over ‘mijn verleden’ op het gebied van obsessief omgaan met (gezond) eten en sporten. Dus het werd weer tijd om mijn persoonlijke verhaal te delen. Niet perse om mijn verleden op te rakelen, maar ik denk en hoop dat ik door mijn verhaal te delen toch (al is het één iemand) laat nadenken. Of dit is wat je wilt, die constante controle op veel sporten in combinatie met weinig eten. Of je hier je leven door wilt laten leiden. Ik was daar in ieder geval vier jaar geleden helemaal klaar mee. Ik ging van een ongezond dun, energieloos meisje naar de fitte Marit die ik nu weer ben.

Nu precies vier jaar geleden ging bij mij ‘de knop’ om. Het was Noorderzon in Groningen. Ik had net een pittig stagejaar in de verslavingszorg afgerond en had een maand zomervakantie ingeruild voor vrijwilligerswerk met straatkinderen in Kenia & Tanzania. Al een tijdje had ik afstand gedaan van mijn schaats ‘carrière’ en ik zocht iets anders waar ik enerzijds mijn energie in kwijt kon, anderzijds waar ik goed in was.
Hardlopen heb ik altijd al leuk gevonden, het was een mooie manier om als student Groningen te leren kennen, maar ook mijn energie en gedachtes kwijt te kunnen. Ik merkte ook dat dit me kon helpen als ik wilde afvallen. En dat wilde ik.
Ik was net gestopt met schaatsen en vond het studentenleven geweldig! Inclusief bijkomende kilo’s, die ik voor lief nam… totdat ik mezelf te veel vond veranderen in iemand die ik niet was. Ik was altijd de sporty spice, dus ik pakte het hardlopen weer op en vond het zonde als ik dit voor niets deed: ik ging dan ook voor het eerst in mijn leven op mijn eten letten. Zonder enige kennis, maar ik deed gewoon wat goed voelde voor me. En wat goed voelde was honger hebben, want dit betekende voor mij dat ik afviel. Niet alleen voegde ik steeds meer kilometers aan mijn hardlooprondjes toe, ook ging ik steeds minder eten.
Mensen vanuit mijn omgeving maakten wel eens een opmerking dat ik dunner werd, maar verder niet. Dat kwam pas later. Ik fietste wekelijks zo’n 120 kilometer naar stage, liep gemiddeld zo’n 40 kilometer per week hard en als ik nu bedenk wat ik erbij at, snap ik niet waar ik überhaupt mijn energie vandaan haalde. Toch at ik wel. Dat was ook wat ik tegen mijn omgeving zei: “je ziet me toch eten?” “ik beweeg gewoon heel veel,  door stage enzo” en toen ik naar Afrika ging was het al helemaal gemakkelijk en en manier om minder te eten en nog dunner terug te komen. Nu ik dit opschrijf heb ik oprecht heel veel spijt van dat ik mijn leven zo liet bepalen door afvallen. Hoe kon ik? Ik werkte met verslaafden… ik werkte met straatkinderen… hoe kon ik zoveel bezig zijn met mezelf?

Ondanks dat het mijn omgeving opviel en sommigen er ook iets van durfden te zeggen (iemand aanspreken op zijn of haar uiterlijk, blijft een lastig punt), deed het me vrijwel niets. Je zag me toch eten? Misschien was diegene gewoon jaloers dat het bij mij wel lukte? Ook bij mijn ouders thuis voelde ik me snel aangevallen op dit gebied en liet ik me hier niet op aanspreken. Als we bijvoorbeeld patat gingen halen, dan was het huis te klein… “kom ik thuis eten, kunnen we niet eens gezond eten”. Of je nu te dik of te dun bent, te veel of te weinig eet, het blijft een lastig onderwerp om te bespreken, in allerlei situaties. Vooral als je zelf alles ontkent. Ik zag nog steeds mijn dikke bovenbenen, die ik had overgehouden aan het schaatsen. Als ik nu foto’s zie van die periode dan vraag ik me echt af waar de spieren zaten die ik toen verafschuwde.

Na die zomervakantie ging bij mij de knop om. Ik weet nog heel goed dat ik een oogje had op een jongen, maar dat hij mij ‘te dun’ vond. Dat was heel gek om te horen, maar dan misschien toch de waarheid? Ik wilde niet te dun gevonden worden. Ik wilde het lichaam terug waar ik me ooit wel goed bij had gevoeld. Ik wilde die energie én die schaatsbillen terug! En zo schreef ik me in bij de sportschool voor krachttraining en ging ik me hier meer in verdiepen. Als je meer gaat trainen, moet je ook meer eten om progressie te boeken. Het pepernotenseizoen begon en daar heb ik echt volop van genoten. Af en toe nog met een ‘schuldgevoel’, maar dat werd steeds minder, want ik voelde me met de maand en met de kilo beter en energieker. Dat werkte ontzettend motiverend.

Wow. Oke. Dit schreef ik in één adem en ik vond het aan de ene kant heel fijn om op te schrijven, maar het is ook iets geks. Het doet me zeker wat en het is een best wel persoonlijk iets wat ik deel, maar het is ook een periode wat ik achter me heb gelaten. Ik heb er heel veel van geleerd en ik weet dat ik dat nooit meer wil. Het leven is er om van te GENIETEN. Ik hoop dat jullie je dit ook realiseren en dat dit je aan het denken zet.

Toch weet ik dat ik niet de enige ben. Mijn blog ben ik begonnen met dit verhaal als aanleiding. Ik krijg veel berichtjes van vooral meiden. Meiden met een eetstoornis, waarbij het nog veel verder gaat, sommige meiden die op een hele andere manier een ongezonde relatie hebben met eten en/of sporten. Het is niet leuk om over na te denken, het is misschien zelfs pijnlijk om over te schrijven, maar toch is het iets wat, nog steeds, heel veel voorkomt.
Daarom wil ik de komende tijd ook anderen aan het woord laten met zijn of haar verhaal. Om anderen te inspireren en om het bespreekbaar te maken.

Heb jij behoefte om jouw verhaal, anoniem of niet, te delen? Open en eerlijk te zijn over jouw relatie met eten en sporten? Ieder verhaal is anders en ik weet zeker dat je mensen kunt inspireren met jouw persoonlijke verhaal. Je kunt me een mailtje sturen via info@fitwithmarit.nl.

♥♥