Van fit-girl naar power-vrouw met leukemie

Vorige week mocht ik haar dan eindelijk ontmoeten: Viora. Viora ken ik via Instagram. Een heel lief en mooi meisje die van sporten en (gezond) eten houdt: een typische ‘fit girl’. Daar waarvan er op Instgram over het algemeen veel van zijn, met al onze ‘kleine troubles’: “oeps, iets te veel gegeten vandaag”, “oh nee! vandaag niet gesport!”, “pfoe, zoooooo’n spierpijn, kan de trap niet afkomen“. Maar wat als dat soort dingen van de één op de andere dag totaal niet meer belangrijk zijn?! Dat het opeens niet meer draait om een ‘fitte lifestyle’, maar dat ineens telt of je het überhaupt wel gaat halen, of je er volgend jaar überhaupt nog wel bent. Het overkwam Viora. Begin januari werd bij haar acute leukemie geconstateerd, een zeer heftige vorm van bloedkanker. Haar wereld stond van de één op andere dag op z’n kop. Viora ken ik van Instagram, doordat ik in februari zelf in het ziekenhuis terecht kwam (om iets heel anders), kwam ik in contact met haar.

Om te laten zien dat het leven ook hele andere kanten kent, dat je je zo fit kan voelen, maar je lichaam iets heel anders doet, we ons soms zo druk kunnen maken om niets en om je af te vragen wat nu echt belangrijk is, wilde ik graag met Viora afspreken. Niet alleen omdat ik zoveel bewondering voor haar heb, hoe ze zo optimistisch blijft tijdens deze heftige ziekte, maar ook eerlijk vertelt over de gruwelijke pijnen, onderzoeken en angsten die ze vaak heeft. Samen gingen we lunchen en ondanks dat het onderwerp erg beladen is, was het ontzettend gezellig en is dit echt de grootste POWER VROUW op mijn Insta tijdlijn. Eigenlijk die ik ooit ontmoet heb. Ook al heeft ze op het moment weinig power.

Viora, 25 jaar, samenwonend in Utrecht, afgestudeerd Bedfrijscommunicatie en samen met haar moeder eigenaresse van Damessokken.nl & Herensokken.nl. Al een aantal jaar niet weg te slaan uit de sportschool en om nog meer uit zichzelf te halen volgde ze een sport en voedingsschema van Personal Body Plan. Met plezier werkte ze aan haar doel,en hard ook. Ze ging er vol overgave voor. Toch kreeg ze begin december erg last van haar energiepeil, dit werd eigenlijk met de dag erger. Na een paar weken werd dit zo heftig dat het na 100 meter wandelen voelde alsof ze net 10 kilometer had hardgelopen, haar benen verkrampte zo dat ze vaak even stil moest staan om bij te komen. Ook was ze lijkbleek, had ze last van heftige oorsuis, zware hoofdpijn en toen ze met Kerst een ‘fitbit’ van haar vriend kreeg bleek dat haar hartslag in de nacht op 150 slagen per minuut zat. Dit kon niet meer normaal zijn, maar ach: een weekje rust nemen van sporten? Iets meer eten? IJzertabletten slikken? Zo erg kon het toch niet zijn?

Toch op 5 januari maar even bij de huisarts langs, want de klachten bleven aanhouden en steeds erger worden. Na een bloedcontrole werd ze direct gebeld dat ze naar het ziekenhuis moest: “dat jij überhaupt nog op je benen staat en niet al tien keer bent flauw gevallen” zei de dokter. Zelf had ze de ernst van de situatie nog niet door en dacht dat ze na een paar zakken bloed wel weer de oude zou zijn. Na 2 dagen en vele onderzoeken kwam dan het hoge woord eruit. Zo maak je je de ene dag nog druk om die work out die je hebt overgeslagen, het volgende moment staat je wereld stil. Een onzekere, angstige en pijnlijke periode in het verschiet

Inmiddels is Viora 26 nachten ziekenhuis, 8 zakken bloed, 4 beenmergpuncties, 5 ruggenprikken, 6 chemoprikken en 15 zakken chemo verder. Ze heeft al heel wat moeten doorstaan in korte periode, toch is ze erg optimistisch en probeert zoveel mogelijk te genieten van de kleine momentjes in het leven.
Op haar website houdt ze de haar proces bij en vertelt ze wekelijks over haar strijd tegen leukemie. De leukemie is inmiddels ‘onder controle’, maar om de kans kleiner te maken dat het terugkomt, is ze de komende 2 jaar nog veel in het ziekenhuis te vinden.

In de afgelopen 4,5 maand heeft ze meerdere dagen, nachten en zelfs weken in het ziekenhuis mogen doorbrengen. Van het eten wordt ze niet blij en als gezondheidsfreak weet ze ook goed dat ze zich van dit ziekenhuisvoer niet beter gaat voelen. Maar ja, wat maakt het eigenlijk uit wat je eet? Want als je zo goed voor jezelf zorgt, je eet gezond, je sport en je voelt je fit, maar je lichaam laat je zo in de steek, dan vertrouw je nergens meer op. Sommige medicijnen zorgen ervoor dat ze afvalt en sommige juist dat ze veel trek heeft. Afvallen, aankomen, het hoort erbij, maar is moeilijk te accepteren, omdat je zo hard voor je lichaam hebt gewerkt. Ze houdt bijvoorbeeld nu veel vocht vast, wat goed te zien is in haar gezicht en haar haar valt steeds meer uit. De veranderingen zijn moeilijk om te zien: “als ik in de spiegel kijk, herken ik mezelf niet meer en dat is heel hard”.

Nog steeds vindt ze het leuk om op Instagram van alles te delen, ze is heel open over haar ziekte. Ze mist het sportleventje, maar ze vind het ook moeilijk om te zien dat je je nog druk kan maken om een cracker die je te veel eet of een work out die je overslaat, terwijl de meesten gewoon blij mogen zijn dat ze dit überhaupt kunnen.
Ik vroeg haar of ook zij anders in het leven staat nu, omdat dat vaak wordt gezegd als zoiets heftigs je overkomt. “Ja zeker”, vertelt ze, “je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt. Ik had zo’n onbezorgd leventje, we zaten na te denken over een huis kopen, plannen met ons bedrijf, een wereldreis, de wereld lag aan je voeten op je 25ste en nu staat alles op z’n kop. Zaken als een huis kopen zijn ineens echt een ding en ik maak me vaak zorgen of ik later nog wel kinderen kan krijgen, zaken waar je je voorheen echt nooit mee bezighield, dat was iets voor later.”

Nu waardeert ze de kleine dingetjes: even naar buiten om te wandelen, een boek lezen, kibbeling halen op de hoek van het ziekenhuis en op de dagen dat ze zich goed voelt plant ze leuke uitjes. Alhoewel, plannen… dat is iets wat ze volledig los heeft moeten laten. Er zijn dagen bij dat ze alleen maar op de bank kan en wil liggen. De dagen waarop ze meer energie heeft koestert ze en spendeert ze met vrienden, familie, maar vooral met haar vriend. Leven in het moment, ze moet wel. De reis naar New York hebben ze moeten cancelen, maar zodra ze helemaal klaar is met dit proces, wil ze deels haar ‘oude’ leventje weer oppakken, maar vind ze het vooral belangrijk om te doen waar wil ze vooral dingen doen waar ze blij van wordt en dat is een wereldreis maken met haar vriend.

De komende drie maanden staan in teken van zware chemo’s. Wel zijn de artsen tot nu toe ‘tevreden’ met het resultaat en is haar lichaam erg sterk. Na half augustus komen er ‘lichtere’ kuren aan, dit zullen ook nog 12 kuren zijn (van bij elkaar een jaar) en daarna is het nog een jaar chemopillen slikken. En dan hopen dat het niet terugkomt, maar zekerheid zal er nooit zijn.

Het gesprek met Viora heeft ook mij echt met de neus op de feiten gedrukt. Je kunt zo hard je best doen om je fit te voelen, maar wat als je lichaam je zo in de steek laat? En wat is er nou echt belangrijk in het leven? Ons doel van met elkaar afspreken om naast gezellig kletsen, haar verhaal te horen, is om een hele andere kant van je ‘fit voelen’ te laten zien. Waar maken we ons soms toch druk over in dit ‘fitte’ wereldje? Hoop dat jullie uit deze blogpost halen dat je moet genieten van het leven, ook al zijn het de kleine dingen.

Viora heeft inmiddels al acht zakken bloed binnen gekregen, gelukkig is dit mogelijk, doordat mensen bloeddonor zijn. Maar bedenk goed dat een gezonde vrouw hier 2,5 jaar over doet om dit überhaupt te donoren. Bloed donoren is daarom echt van groot belang. Wij hopen dat we met dit verhaal ook jou geïnspireerd hebben om je op te geven als bloeddonor. Dat kan via deze link.

En Viora: ‘what doesn’t kill you makes you stronger’. Je bent een topper, bedankt voor dit mooie gesprek.