Om de twee weken deel ik een inspirerend verhaal van één van mijn lezers. Een persoonlijk verhaal waarin iemand vertelt over over haar of zijn (ongezonde) relatie met sporten en/of eten. Eerder deelde ik mijn verhaal al en na mij vertelden inmiddels al drie meiden hun persoonlijke verhaal op dit gebied. Vandaag vertelt F. haar verhaal. Door koekjes en stokbroodjes kruidenboter werd ze wat dikker en wilde hier wat aan gaan doen. Op Instagram zag ze andere fitgirls en hierdoor ontwikkelde ze een obsessie en viel ze ontzettend veel af. Nadat een vriendin huilend voor de deur stond, zette ze de knop om. Nu heeft ze weer plezier in sporten en eten… en als ze zich een keertje schuldig voelt? Dan zet ze het om in extra energie voor de volgende training. Lees haar hele, inspirerende verhaal hieronder. You go girl!
“Ongeveer twee jaar geleden was ik zo’n beetje op mijn zwaarst. Door het studentenleven, maar ook door onbewust ‘dooreten’ als ik daar zin in had. Boterham met chocopasta? Heerlijk, doe er maar drie, lekker dik belegd! Koekjes at ik in porties van halve verpakkingen en een stokbroodje met kruidenboter kon ik zo wegwerken. Niet omdat ik honger had, maar gewoon omdat het lekker was. En kon. Totdat mijn familie toch wel degelijk zei: je wordt echt gewoon dik nu. Dit is niks voor jou, let gewoon eens een beetje op wat je allemaal in je mond stopt.
Na een soort ontkenningsfase te hebben gehad, kwam ik steeds meer in aanraking met fitgirls op instagram. Al dat sporten en gezond eten, ik las er meer over en begon mijn eten te tracken: de energiebalans is immers leidend en als je nou maar gewoon minder eet, val je af. Dat werd een obsessie. Ik deed veel aan groepslessen. Wel ‘kracht-georiënteerd’ zoals bodypump en grit strength, maar allemaal burntrainingen. Zo veel mogelijk van deze lessen in de week meepakken, en steeds minder eten: het maakte dat ik in een half jaar tijd 18 kilo afviel. Hierdoor was mijn BMI te laag voor mijn leeftijd. En daarbij zag het er verschrikkelijk uit: ik kreeg zoveel bezorgde opmerkingen of het wel goed met me ging, dat ik er ongelukkig van werd. Tot een vriendin huilend bij mij thuis voor de deur stond omdat ze zo bang was dat het fout ging, en dat ik zo gruwelijk eigenwijs was. Dat werd een gezamenlijke huilbui, maar ik heb haar direct beloofd om de volgende ochtend hulp in te schakelen. En dat heb ik gedaan. Niet bij een psycholoog of diëtist zoals mijn moeder voor ogen had, maar bij een Personal Trainer. Ik had inmiddels zoveel gelezen over voeding, dat ik wíst dat ik meer moest eten. Ik was alleen bang om er mee te beginnen: uitstelgedrag, bang voor het aankomen.
Door te verhuizen naar het krachthonk in de sportschool en een trainer te hebben die me qua voeding en training kon begeleiden, en eigenlijk hetzelfde zei als wat ik stiekem al wíst van internet, kreeg ik langzaamaan het vertrouwen om meer te eten en ging ik plezier beleven in het krachthonk. Binnen no time waren de groepslessen verleden tijd, want die burntrainingen droegen simpelweg niet bij aan mijn doelstelling: spiermassa opbouwen en een gezond vetpercentage krijgen. Met dat doel, de progressie in de sportschool en de motiverende trainer is het gelukt.
Inmiddels ben ik een jaar en 8 kilo verder, heb ik een gezond vetpercentage en zit ik stukken beter in mijn vel. Toch track ik nog regelmatig mijn voeding, uit gewoonte en omdat ik mezelf nog niet helemaal vertrouw met ‘inschatten’. Tegelijkertijd kan ik het stukken beter loslaten wanneer ik buiten de deur eet, of spontane avondjes heb, en staat ‘gewoon een beetje balans’ centraal. Schuldig voelen over een dagje waarop ik veel te veel gegeten heb of een training heb overgeslagen doe ik niet meer, ik zet het om in extra energie om de volgende training lekker hard te knallen in de gym. Voor mezelf, omdat ik het leuk vind om aan mijn lichaam te werken. Of niet. En dat bevalt prima!”
♥♥
Wil jij ook je verhaal delen? Open en eerlijk vertellen over jouw reactie met eten en sporten? Je kunt me een mailtje sturen via info@fitwithmarit.nl.
2 Comments
Ik vind het helemaal goed dat er zulke verhalen worden gedeeld. Maar iets waar ik niet heel goed tegen kan is dat er veel ‘fitsporation’ en eetproblemen nog er tussen rijtjes te zien zijn. Niet iedereen kan (of zou moeten) met training uit een eetprobleem moeten komen. Vaak zijn personal trainers niet genoeg geinformeerd over eetstoornissen en het kan betekenen dat je een eetprobleem vervangd met een andere (bijv van anorexia nervosa naar orthorexia). Als je eerst niet genoeg eet en traint en dan later wel wat eet (maar alleen “gezond” of eiwitrijk etc) en nog traint, is het niet beter worden. Je zou je eten goed aanpakken en stoppen met trainen voordat je op goed gezond en passend gewicht hebt.
Ik maak me veel zorgen voor deze fitsporation ezv beweging…
Hoi Merle,
Bedankt voor je berichtje. Ik ben het met je eens dat het niet voor ieder persoon geschikt is om met een PT’er uit een eetprobleem te komen, maar niet ieder persoon is hetzelfde natuurlijk. Ik denk wel dat een PT’er er verstand van heeft en hier ook zeker wel een inschatting in kan maken. Bij mij heeft een PT’er juist wel heel erg geholpen om de knop langzamerhand om te zetten. Maar ik begrijp wat je bedoelt hoor, het is zeker niet voor iedereen een oplossing, maar ik denk dat iedereens omgeving daar ook in kan helpen!